در چیستی و چرایی رانش و گردش مغزها در ایران (با تاکیدی بر دیازپورا و داستان تهیدستی بر روی گنج)
منبع:
آیین دی ۱۳۸۶ شماره ۱۰
فیلتر های جستجو:
فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۲۱ تا ۴۰ مورد از کل ۵۹ مورد.
ظهور دانشگاه کارآفرین و توسعه ی تعامل علم وصنعت
حوزه های تخصصی:
- حوزه‌های تخصصی علوم انسانی علوم انسانی و مفاهیم مرتبط تعامل علوم با نهادهای مرتبط(دانشگاه ها، موسسات تحقیقاتی-پژوهشی، بنیاد ها و...) تاثیر و تاثر نظری و عملی میان نهاد دانشگاه و علم و فن آوری
- حوزه‌های تخصصی علوم انسانی نظام آموزشی در حوزه علوم انسانی کارویژه های دانشگاه به مثابه یک نهاد مستقل و آسیب شناسی آن
سیاست های کلان کشور بستری برای تحلیل های فلسفی و روش شناختی(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
- حوزه‌های تخصصی علوم اجتماعی جامعه شناسی جامعه شناسی نظری فلسفه علوم اجتماعی
- حوزه‌های تخصصی علوم اجتماعی جامعه شناسی روش شناسی در علوم اجتماعی
- حوزه‌های تخصصی علوم انسانی تعامل علوم انسانی با حوزه فرهنگ ساختار قدرت سیاسی و علوم انسانی
- حوزه‌های تخصصی علوم انسانی علوم انسانی و مفاهیم مرتبط علوم انسانی و دستگاه های اجرایی
مطالعه تطبیقی گفتمان توسعه در گفتمان تجددگرا و اعتدال گرا با تأکید بر دیدگاه استاد مرتضی مطهری
حوزه های تخصصی:
در دوران معاصر و به ویژه در چند دهه گذشته گفتمان توسعه، به یکی از گفتمان های مهم در عرصة علوم انسانی تبدیل شده است. جهت گیری ها نسبت به گفتمان توسعه تابعی از فهم های متفاوت از این گفتمان بوده است. مهمترین محور بحث در این گفتمان نوع رابطه سنت و مدرنیته می باشد. پاسخ جامعه روشنفکری ایران به این پرسش را می توان حداقل در سه گفتمان سنت گریزی (تجددگرا)، سنت گرایی (نفی کامل نوگرایی) و احیاءگرایی دینی دنبال کرد. هر کدام از گفتمان ها طیف متعددی از اندیشه ها را در بر می گیرد. با توجه به هدف مقاله حاضر، گفتمان اصلاح گرایی دینی نیز دربرگیرنده طیف متعددی از رویکردها و بنیان های نظری است. احیاءگرایی دینی سید جمال با مطهری و شریعتی و غیره با وجود اشتراکات زیاد، دارای تفاوت های روشنی نیز هست. در مقاله حاضر با تأکید بر مبانی اندیشه ای و کلامی استاد مطهری با عنوان « گفتمان اعتدال گرا» به تفاوت های اساسی آن با گفتمان تجددگرا پرداخته شده است. هدف از آن، ارائه تصویری از توسعه در دو گفتمان مذکور است. پیش فرض اصلی مقاله حاضر این است که هستی شناسی و انسان شناسی گفتمان های مختلف، تلقی های معناشناختی مختلفی از مفهوم و الگوی توسعه پیش رو می گذارد و هر کدام از گفتمان ها تلاش می کنند بر سر معنادهی دال مرکزی توسعه و برخی از عناصر شناور مهم آن از جمله معرفت، آزادی و عدالت اجتماعی با هم به منازعه و رقابت بپردازند و با قرار دادن معنای این عناصر در مفصل بندی خود به آن استغنای معنایی ببخشند.
موانع کاربست تحقیقات در سازمانها و نحوه مقابله با آنها
حوزه های تخصصی:
مروزه مفهوم پژوهش به عاملی اقتصادی و اجتماعی تبدیل شده است که در شناخت مسائل، حل مسائل،کیفیتبخشی و تعالی هر نهاد و سازمانی، نقشی تعیین کننده ایفا میکند. بنابراین برنامهریزی و فعالیتآموزشی باید بر مبنای یافتههای علمی و پژوهشی متقن، صورت گیرد. در شرایطی که روند تغییراتعلمی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی چنان شتابان است که هرگونه اشتباه برنامه ریزان و مسئولان دربرنامه ریزی توجیه ناشدنیست؛ بنابراین جهت جلوگیری از آن، لازم است علاوه بر همگرایی و همفکریبینمسئولان، کارشناسان اجرایی و برنامه ریزان آموزشی؛ از یافتههای پژوهشی نیز بهره گرفته شود.براین اساس، پژوهش، پیشگام و زمینه ساز برنامه ریزیها و تصمیم سازیهای دقیق و هدفمند استانجامتحقیقات و استفاده از یافتههای پژوهشی بسان مغزی متفکر و توانمند، مدیریت دانشگاه را در تصمیم گیری و برنامه ریزی یاری میرساند. هدف اصلی از انجام تحقیقات در دانشگاهها وصرف بودجههایپژوهشی و به کارگیری نیروی انسانی، بهبود کیفیت، کمک به تصمیم گیری مناسب، افزایش بهرهوری و کارآیی سازمانی، اتخاذ راهبردهای مناسب، حل مشکلات و کارآفرینی است.
نقش آفرینی دانشگاه در فرآیند توسعة پایدار، از رهگذر تولید سرمایة اجتماعی(مقاله علمی وزارت علوم)
حوزه های تخصصی:
اگرچه «توسعة پایدار» به آرمانی جهانی بدل شده است، اما دستیابی به آن، نیازمند بازشناسی و بازاندیشی مفاهیم و بایسته های هم گرا با این پندارة زیست گرایانه است. ازاین رو، بخش گسترده ای از این نگاشته، مفهومی است؛ چراکه هدف این جستار، افزون بر بازکاوی مفاهیمی همچون «سرمایة اجتماعی» و کژراه هایی که روایت کنونی توسعه می پیماید، پافشاری بر نقش نهادهای تولید دانش و بایسته های بنیادین ماهیت دانشی است که می تواند بر کمیت و کیفیت سرمایة اجتماعی و درنهایت، بر توسعة پایدار، اثرگذار باشد.
مفهوم پردازی و بهره گیری از رویکردی تحلیلی و نقادانه، نیازمند بازنگری نظام مند[1]، تحلیلی[2] و نقادانه[3] است که بخشی از روش شناسی این نگاشته را پوشش می دهد و موجب دگرنویسی در سبک آن نیز شده است؛ اما پویشی در زیست تجربه های نهادهای بین المللی و برخی از کشورهای پیشرو، جنبة عملی تر بدان بخشیده است.
بحث و جمع بندی، بر پایة بنیان های نظری و زیست تجربه ها نگاشته شده است و بر کیفیت، تناسب آموزش، بایسته های مفهومی و رویکردهای نوین آموزش آینده پای می فشارد؛ مفاهیمی که بازتاب آن در سرمایة اجتماعی شهروندان، می تواند مسیر توسعة پایدار را هموار سازد