مهرداد شمس

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر تمایزیافتگی خود و افکار خودکشی در زنان با اقدام به خودکشی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زنان اقدام کننده به خودکشی، ارجاعی به مرکز اورژانس بیمارستان لقمان شهر تهران در سال 1402 بود. نمونه آماری شامل 30 نفر بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل گمارش شدند. گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان شناختی رفتاری قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسشنامه تمایزیافتگی خود (اسکورن و فریدلندر، 1998)، و پرسشنامه افکار خودکشی (بک، 1961) بود. هم چنین به منظور سنجش روایی از روایی محتوا استفاده شد که برای این منظور پرسشنامه  به تأیید متخصصین مربوطه رسید. تجزیه  و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS-v24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد درمان شناختی رفتاری باعث افزایش تمایزیافتگی خود در زنان با اقدام به خودکشی شد. همچنین نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری باعث کاهش افکار خودکشی در زنان با اقدام به خودکشی شد. یافته های این پژوهش حاکی از اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تمایزیافتگی خود و افکار خودکشی در زنان با اقدام به خودکشی بود.

زمینه و هدف: نظر به اهمیت تصمیم گیری و حساسیت این مسئله در معامله گری بورس، این پژوهش با هدف پیش بینی سبک های تصمیم گیری بر اساس سیستم های مغزی رفتاری؛ نقش واسطه ای تمایزیافتگی خود در معامله گران بورس اوراق بهادار تهران انجام شد. روش پژوهش: در این پژوهش توصیفی- همبستگی، جامعه آماری شامل تمامی معامله گران اوراق بهادار بورس شهر تهران در بازه زمانی سه ماهه آخر سال 98 بود. شرکت کنندگان با روش دردسترس انتخاب شدند که بعد از حذف پرسشنامه های مخدوش، نمونه نهایی به 165 نفر تقلیل یافت. شرکت کنندگان پرسشنامه های سبک های تصمیم گیری (اسکات و بروس، 1995)، سیستم های مغزی رفتاری (کارور و وایت، 1994) و تمایزیافتگی خود (اسکورن و فریلندر، 2003) را تکمیل کردند. یافته ها: تحلیل داده ها در این پژوهش با روش تحلیل رگرسیون چندمتغیره و تحلیل مسیر انجام شد. نتایج نشان داد اثر بازداری رفتاری و فعال سازی رفتاری بر تمایزیافتگی خود معنادار بوده است و فعال سازی رفتاری اثر مثبت و قوی تری داشته است (92/0). همچنین تمایزیافتگی خود بر سبک های تصمیم گیری شهوی، منطقی و وابسته به ترتیب40/0، 70/0 و 92/0- اثر معنادار داشته است. نتیجه گیری: قوی ترین اثر در سبک تصمیم گیری وابسته دیده شد که به صورت منفی معنادار بود؛ بنابراین نقش واسطه ای تمایزیافتگی خود بین سبک های تصمیم گیری و سیستم های مغزی رفتاری تأیید شد.