هدف از این پژوهش، تعیین اثر دستورالعمل های کانون توجه بیرونی بر یادگیری تکلیف پیگردی تحت شرایط تکلیف ثانویه بود. بدین منظور، 42 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه کرمان (با دامنه سنی 25 19 سال) پس از شرکت در پیش آزمون و به صورت تصادفی در سه گروه جای گرفتند (کنترل، دستورالعمل های کانون توجه بیرونی نزدیک و دستورالعمل های کانون توجه بیرونی دور). شرکت کنندگان تکلیف پیگردی را در چهار بلوک چهار کوششی تمرین کردند و پس از گذشت 48 ساعت، در آزمون یادداری تأخیری تحت شرایط تکلیف ثانویه شرکت نمودند. قابل ذکر است که به منظور سنجش تکلیف پیگردی از تست هماهنگی دو دست دستگاه وینا استفاده شد و میانگین زمان کل در این تکلیف به عنوان متغیر وابسته محاسبه گردید. همچنین، گروه تمرکز بیرونی نزدیک، دستورالعمل هایی را در ارتباط با حرکات دسته ها دریافت کرد و به گروه تمرکز بیرونی دور، دستورالعمل هایی در مورد حرکات نقطه قرمز رنگ در قسمت های مختلف مسیر ارائه شد. شایان ذکر است که گروه کنترل هیچ دستورالعملی را دریافت نکرد. علاوه براین، از آزمون تحلیل واریانس عاملی مرکب و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه جهت تعیین معناداری در مراحل اکتساب و یادداری استفاده شد. نتایج نشان می دهد که تفاوت معناداری میان بلوک های مختلف تمرینی در مرحله یادگیری (P=0.0001) و میان گروه های مختلف در مرحله یادداری (P=0.0001) وجود دارد. این نتایج حاکی از این است که افزایش فاصله در یک تمرکز توجهی بیرونی، یادگیری تکلیف پیگردی را به ویژه تحت شرایط تکلیف ثانویه بهبود می بخشد؛ زیرا، شرایط تکلیف ثانویه می تواند منابع توجهی را افزایش دهد و باعث تغییر توجه به بیرون شود.
