تکریم مقام انسان در سخن و سیره امام حسین علیه السلام

چکیده

یکی از آموزه های اخلاقی دین مبین اسلام تکریم و بزرگداشت انسان است. کرامت انسان در آداب اجتماعی جایگاه ویژه ای دارد و نیازی فطری و ودیعه ای الهی است. در تعالیم الهی در خصوص تکریم انسان، سفارش های فراوانی شده است. کرامت اخلاق و تکریم انسان مانند باران رحمت است که درمورد اشخاص شایسته، فضیلت و پاکی و درمورد افراد ناصالح، ناپاکی را به دنبال دارد. به کار بستن مکارم اخلاق درمورد اشخاص شایسته و لایق و خودداری از گذشت و کرامت نفس درمورد افراد پست و نالایق مورد تاکید ائمه طاهرین علیه السلام است و پیروان خود را به رعایت این دستور مهم موظف نموده اند. نوشتار حاضر می کوشد با روش تحقیق توصیفی تحلیلی و بهره گیری از منابع مکتوب کتابخانه ای مصادیق تکریم انسان را در سخنان امام حسیه علیه السلام تبیین کند. نتایج حاصر از پژوهش نشان می دهد که در سیره رفتاری امام حسین علیه السلام و در سخنان ایشان، تکریم نسبت به اهلبیت علیهم السلام، غلامان، همسایگان، دوست، دشمن و نیازمندان، از جایگاه ویژه ای برخوردار است.