سمیرا ابراهیمی

اطمینان از عملکرد مناسب مراکز درمانی در شرایط بحران، مسئله مهمی است. تاب آوری سازمانی به توانایی سازمان در انطباق با شرایط پیش بینی نشده و انطباق پذیری با موقعیت های بحرانی تعریف می شود. بنابراین تاب آوری سازمانی نوعی آینده نگری نسبت به رویارویی با عدم قطعیت و تلاش در راستای اجرای تغییرات در سازمان می باشد. هدف اصلی مقاله حاضر، طراحی مدل جامع تاب آوری مراکز درمانی از طریق شناسایی عوامل موثر بر تاب آوری این مراکز می باشد. روش مطالعه این پژوهش برای بهبود عملکرد مراکز درمانی، مدل سازی عملکرد از منظر مهندسی تاب آوری است. از این رو در این پژوهش، از نظرات 12 متخصص از جمله مدیران و کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مشهد در قالب پرسشنامه استفاده شده و با تکنیک مدلسازی ساختاری تفسیری، به مرحله اجرا در آمده است. این تکنیک براساس پارادایم تفسیری جهت شناسایی روابط بین متغیرهای زیربنایی و چندوجهی تاب آوری سازمانی استفاده شده است. طبق بررسی ادبیات تحقیق عوامل موثر بر تاب آوری مراکز بهداشت و درمان، چیدمان بیمارستان، آموزش، سیستم حمل و نقل، سیستم ارتباطات و فناوری اطلاعات، ظرفیت و امکانات، پاسخگویی، هماهنگی، لجستیک و تأمین کننده، سرمایه های انسانی و سیستم مدیریت می باشد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که سیستم ارتباطات و فناوری اطلاعات، کلیدی ترین و پایه ای ترین عامل فعلی برای تاب آوری این مرکز درمانی است. انتظار می رود از نتایج پژوهش حاضر، مدیران و تصمیم گیرندگان حوزه بهداشت کشور بتوانند برای برنامه ریزی بهتر استفاده نمایند.