مهدی نصرالله زاده

مسئله مورد بررسی پژوهش بررسی میزان موفقیت در اجرای  مدیریت دانش به عنوان نوآوری در یک مؤسسه تصمیم گیرنده در حوزه تحقیقات دفاعی با در نظر گرفتن چهار عامل تأثیرگذار در اجرای نوآوری (عوامل فردی، عوامل اجتماعی، ویژگیهای نوآوری و عوامل سازمانی) است. سؤال اصلی این است که آیا بین عوامل مؤثر در اجرای نوآوری  و موفقیت این مؤسسه در اجرای مدیریت دانش به عنوان نوآوری رابطه معنی دار وجود دارد. جامعه آماری 15 نفری پژوهش را مدیران این مؤسسه تشکیل می دهند که از مدیریت دانش بیشترین استفاده را می کنند. نتایج با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون تجزیه وتحلیل شد؛ سپس فرضیات معنادار با آزمون رگرسیون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که عوامل فردی با ضریب همبستگی (817/0)، ویژگیهای نوآوری با ضریب همبستگی (66/0) و عوامل اجتماعی با ضریب همبستگی (588/0) با موفقیت در اجرای مدیریت دانش رابطه معناداری دارد و به رغم همبستگی ضعیف (404/0) و نبود رابطه معنادار بین عامل سازمانی با موفقیت در اجرای مدیریت دانش، نتیجه نشان داد که  مدیریت دانش  از دید همه عوامل یادشده با ضریب همبستگی (819/0) با موفقیت در این مؤسسه اجرا شده است.

شکنر در این نوشتار تفاوت بنیادین تئاتر متعارف غرب را با نمایش سنتی هند نشان داده است: در اولی ، چشم و تا حدی گوش جای تجربه و درک تئاتر است و در دومی ، مسیری که از مشام آغاز و با گذر از معده به روده ختم می‌شود . در ابتدا ، دو متن مهم و اساسی با جایگاهی همتا در هر یک از نظریه‌های غربی و هندیِ اجرا ( یعنی بوطیقای ارسطو و ناتیاساسترا ) بررسی و تفاوتهای اساسی آنها بازنموده می‌شود . در ادامه ، راسا ( آمیخته‌ای از نمایش و رقص و موسیقی ) بر طبق ناتیاساسترا تعریف و به اختلافات آن با تئاتر غربی اشاره می‌شود . در بخشی دیگر ، از طریق ریشه‌شناسی کلمات ، مفاهیم تئاتر غربی و ابتنای بر قوة بینایی آشکار شده است . به نظر شکنر ، هدف از اجرای راسایی ، برخلاف تئاتر غربی ، تداوم لذت است؛ و راسا درک استهایی بهاواها ( عواطف ابدی یا پایدار یا قلبی ) است که از طریق آبهینایا ( بازیگری خوب ) بیدار و دست‌یافتنی می‌شوند . در اجرای راسایی ، کسب لذت و ارضاشدن اساساً مقوله‌ای دهانی است و مطالعة دستگاه عصبی روده‌ای و شیوة کار آن و جایگاهش در هنرهای رزمی و مراقبه و طب آسیایی این مطلب را روشن‌تر می‌کند . شکنر ، در ادامه ، به تمرین خانه‌های راسا ، از جمله خانة نهم یا خالی ، می‌پردازد و در انتها نیز ، زیبایی‌شناسی راسا در اجرا بررسی و باز هم تفاوتهای آن با تئاتر غربی مشخص می‌گردد .