سمیرا کرمانشاهی

زمینه و هدف: مسئله مشارکت ورزشی مدت هاست که یکی از دغدغه های اساسی برنامه ریزان حوزه تربیت بدنی محسوب می شود. با گسترش مشاغل پشت میزنشین و رسانه های جمعی و شبکه های اجتماعی مجازی که افراد را به کم تحرکی ترغیب می کند، این نیاز بیش از هر زمانی احساس می شود ؛ لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تسهیل سازی کار-اوقات فراغت ورزشی بر رضایت شغلی و رضایت از اوقات فراغت ورزشی است. روش پژوهش : پژوهش حاضر پژوهشی توصیفی از نوع همبستگی و مبتنی بر مدلسازی معادلات ساختاری است و از لحاظ هدف نیز جزء تحقیقات کاربردی محسوب می شود. داده های این تحقیق به صورت میدانی و با استفاده از پرسش نامه گردآوری شد. جامعه آماری این تحقیق را تمام کارکنان شرکت مخابرات استان تهران تشکیل دادند که تعداد آن ها برابر با 2610 هست که نمونه آماری بر اساس فرمول کوکران تعداد 335 نفر و به صورت در دسترس انتخاب شد. در این تحقیق از پرسشنامه های تسهیل سازی کار – اوقات فراغت لیانگ و همکاران (2018)، رضایت شغلی کامان و همکاران (1990) و رضایت از اوقات فراغت بیرد و راغب (1983) استفاده شد. علاوه بر شاخص های آمار توصیفی، آزمون کلموگروف اسمیرنف و مدلسازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی استفاده شد. ابزار تجزیه و تحلیل داده ها نرم افزارهای SPSS و SmartPLS است. یافته ها: نتایج نشان داد که تسهیل سازی کار-اوقات فراغت بر رضایت شغلی و رضایت از اوقات فراغت در سطح 05/0 تأثیر مثبت معنادار دارد. تسهیل سازی اوقات فراغت- کار بر رضایت شغلی تأثیر معنادار ندارد. نتیجه گیری: با توجه به تأثیر مثبت معنادار تسهیل سازی کار-اوقات فراغت بر رضایت شغلی پیشنهاد می شود مدیران مخابرات استان تهران پیشنهاد می شود برنامه های اوقات فراغت در ساعات کاری به صورت یک دستورالعمل برای تمامی ادارات استان ابلاغ شود .