سروش شاه بیک

هدف:پژوهش حاضر پیش بینی افسردگی بر اساس طرحواره های ناسازگار اولیه، تاب آوری و حمایت اجتماعی ادراک شده با در نظر گرفتن نقش میانجی شفقت بر خود و امیدواری در مردان و زنان مبتلا به سرطان بود. روش پژوهش:روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری در این پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به انستیتو کانسر بیمارستان های امام خمینی و میلاد تهران بودند. تعداد افراد نمونه 300 بیمار مبتلا به سرطان بود که براساس ملاک های ورود و خروج پژوهش و با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ی شفقت بر خود نف (2003)، پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ(1998)، پرسشنامه تاب آوری کونور-دیویدسون (2005)، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (1988)، مقیاس افسردگی بک(1961) و پرسشنامه امیدواری اسنایدر (1991) بودند. داده های گردآوری شده با روش مدل سازی معادلات ساختاری تحلیل شدند. یافته ها:یافته ها نشان داد که مدل پیش بینی افسردگی بر اساس طرحواره های ناسازگار اولیه، تاب آوری و حمایت اجتماعی ادراک شده با در نظر گرفتن نقش میانجی شفقت بر خود و امیدواری براساس داده های تجربی از برازش مطلوبی برخوردار است. همچنین اثر مستقیم و غیرمستقیم طرحواره های ناسازگار اولیه، تاب آوری و حمایت اجتماعی ادراک شده با در نظر گرفتن نقش میانجی شفقت بر خود و امیدواری بر افسردگی بیماران مبتلا به سرطان مورد تأیید قرارگرفت (p<0.05). شفقت بر خود به طور مستقیم بر افسردگی بیماران مبتلا به سرطان اثر می گذارد(p<0.05).همچنین امیدواری به طور مستقیم بر افسردگی بیماران مبتلا به سرطان اثر می گذارد(p<0.05). نتیجه گیری:براساس نتایج پژوهش برای اینکه بیماران مبتلا به سرطان عملکرد مناسبی داشته باشند لازم است از یک سو طرحواره های ناسازگار اولیه تعدیل شده ای داشته باشند، از سوی دیگر دوره های درمانی آنها باید مبتنی بر بهبود تاب آوری و حمایت اجتماعی ادراک شده باشد.