ملیکا سادات موسوی

مقدمه: با کنار رفتن رهیافت ساده جامع از دانش برنامه ریزی، رهیافت عقلانی جامع به رهیافت ساده جامع ترجیح داده شد. برنامه های جامع عقلانی با تأکید بر مدل تصمیم گیری عقلانی، زمینه حضور نگرش راهبردی را فراهم نمودند. در نظام برنامه ریزی ایران عدم تحقق کامل برنامه های جامع تهیه شده و موفقیت اندک در دست یابی به اهداف سبب گشت تا دستورکار جدیدی برای برنامه ریزی تحت عنوان "برنامه های راهبردی" تعیین گردد.هدف: هدف این پژوهش طراحی برنامه راهبردی منطقه 4 شهر اصفهان می باشد.روش شناسی: جهت دستیابی به اهداف، از روش استنتاج اهداف از مشکلات در بیانیه اهداف، روش تقابل و تعامل عوامل درونی و بیرونی در بیانیه راهبردها و روش تحلیل عرصه های تصمیم گیری مرتبط(تکنیک آیدا) و فرآیند اختیار راهبردی در دستیابی به برنامه شهری استفاده شده است.قلمرو جغرافیایی پژوهش: قلمرو جغرافیایی این پژوهش منطقه 4 شهر اصفهان می​باشد.یافته ها و بحث: پس از انجام مطالعات نظری، تدوین بیانیه اهداف بر پایه مشکلات و راهبردهای عنوان شده در اسناد فرادست و تدوین عرصه های تصمیم گیری بر مبنای بیانیه اهداف و تعیین ناسازگاری میان آن ها، تولید سناریوهای مطابق با سازگاری و ناسازگاری عرصه های تصمیم گیری، معرفی سناریوهای برتر، تولید سیاست های مرتبط با عرصه های تصمیم گیری بر پایه اهداف و راهبردها، تعیین ناسازگاری میان اختیارهای تصمیم گیری در هر یک از سناریوهای منتخب و تشکیل ماتریس سیاست گذاری صورت می​پذیرد.نتیجه گیری: راهکارهای بهسازی و نوسازی، افزایش سطح و سرانه برخی کاربری ها، اعطای تسهیلات تشویقی مشارکتی، گسترش حمل و نقل شهری، تثبیت توسعه افقی و گسترش توسعه عمودی و تدوین مقررات مدیریت شهری می تواند در دستیابی به هدف کارساز باشد.

مقدمه: معلولان مانند دیگر افراد جامعه نیازمند استفاده از امکانات عمومی در جامعه می باشند. عدم انطباق فضاهای داخلی مسکن و فضاهای بالافصل آن با نیازهای این افراد سبب عدم تحقق زندگی آسان این گروه گردیده است. پژوهش حاضر به دنبال آن است تا پس از شناخت قوانین مرتبط با این افراد و مشکلات موجود بر زندگی ایشان به ارائه پیشنهادهایی در جهت بهبود شرایط زندگی این افراد اقدام نماید. روش تحقیق: به منظور شناسایی حقوق مرتبط با افراد دارای شرایط ویژه در جهت برابرسازی فرصت های اجتماعی، به ارائه حقوق و قوانین مرتبط با این قشر، در دو سطح جهانی و کشور ایران با مطالعه اسناد موجود در این کشورها پرداخته شده است. سپس مشکلات مرتبط با این قشر با استفاده از شیوه کتابخانه ای، اسنادی و مشاهدات میدانی معرفی گردیده است. یافته ها: این پژوهش در راستای پاسخ به پرسش های حقوق و قوانین مرتبط با معلولین و مسکن معلولین کدام است؟ چه مشکلاتی بر سر تحقق زیست با کیفیت و متناسب با ویژگی های جسمی و روحی معلولین وجود دارد؟ و چگونه می توان سبب ارتقا کمی و کیفی زندگی افراد معلول گشت؟؛ پس از شناسایی مشکلات موجود، به منظور حل مشکلات و بهبود کمی و کیفی شرایط زندگی این افراد، به ارائه پیشنهادهای بهبودبخشی در دو دسته خرد(در دو دسته پیشنهادهای مرتبط با فضاهای خارج از مسکن و فضاهای داخل مسکن) و کلان (راه حل هایی چون مناسب سازی، مسکن انعطاف پذیر و مسکن فراگیر) پرداخته می شود. نتیجه گیری: طراحی مناسب و تصویب قوانین حمایت گرانه در محیط شهری و فضای داخل مسکن بر انگیزه فرد معلول برای فعالیت در جامعه اثر گذار بوده و در تامین نیازها و توجه به کرامت انسانی این قشر نقش مهمی ایفا می نماید. تدوین قوانین و اجرای آن در حوزه طراحی، فضاسازی و مناسب سازی فضاهای شهری و مسکونی می توان گام مهمی در راستای تحقق این امر باشد.