محمدفرید راستگوفر

از میان نسخه های فراوان کتابخانه گرانبهای استاد دکتر اصغر مهدوی، رساله عرفانی ارزشمندی است به زبان فارسی و به گمان بسیار از سده های پنجم یا ششم که به دلیل افتادگیهای آغاز و انجام و به دست نرسیدن نسخه دیگری ازآن، نه نام خود رساله شناخته است و نه نام نویسنده آن. بررسی این رساله که به گمان بسیار بازنوشت مجالس پیری عارف است و از گونه گفتار نوشتهای صوفیانه، نشان می دهد که گوینده عارفی دانشمند بوده است از گونه کسانی چون احمد غزالی و عین القضات همدانی که افزون بر آگاهی بسیار از قرآن و حدیث و علوم شریعت با سلوک صوفیانه و تجربه های عارفانه نیک آشنا بوده و آن چه می گفته از سر تجربه و آزمودگی بوده است. در این مقاله به معرفی گسترده تر این رساله همراه با بازنمایی پاره ای از ویژگیهای زبانی آن پرداخته شده است. این ویژگیهای زبانی و... بسیار کهن می نمایند و این گمانه را که این متن از سده پنجم یا ششم است قوت می بخشند و گاه مانند فراوانی واژگان و ترکیبات عربی اندکی تازه تر می نمایند و آن را با متون سده هفتمی نزدیک می سازند.