ابراهیم محمدعلی نسب فیروزجاه

سالمندی امری طبیعی و اجتناب ناپذیر است که بر تمامی جنبه های زیستی و روانی انسان تأثیر می گذارد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر برنامه تمرینی اوتاگو و فال پروف بر تعادل، حس عمقی مچ پا و ترس از سقوط در سالمندان مرد با سابقه افتادن بود. 36 مرد سالمند با سابقه افتادن به طور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در یک گروه کنترل و دو گروه تمرینی قرار گرفتند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون های شارپند رومبرگ و برخاستن و رفتن، حس عمقی مچ پا با استفاده از گونیامتر و ترس از سقوط با کمک پرسشنامه کارآمدی افتادن بین المللی ارزیابی شدند. تمرینات اوتاگو و فال پروف به مدت هشت هفته به وسیله گروه تمرینی انجام شد. پس از پایان تمرینات، پس آزمون به عمل آمد. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که هشت هفته تمرینات اوتاگو و فال پروف تاثیر معناداری بر بهبود تعادل ایستا و پویا، حس عمقی مچ پا و ترس از سقوط دارد. در مقایسه بین تمرینات، تمرینات اوتاگو تاثیر بیشتری بر مولفه ها داشتند. با توجه به نتایج تحقیق استفاده از تمرینات اوتاگو با توجه به اثرگذاری بیشتر نسبت به تمرینات فال پروف به درمانگران و کاردرمان ها برای بهبود تعادل و عملکرد افراد سالمند پیشنهاد می شود.

مقدمه: سندروم متقاطع فوقانی سبب ایجاد محدودیت حرکتی و ضعف در عملکردهای حرکتی افراد می شود. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه سواد جسمانی و عملکرد اندام فوقانی در دختران با و بدون سندروم متقاطع فوقانی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع علی- مقایسه ای است و داده های آن به صورت میدانی جمع آوری شدند. جامعه آماری پژوهش، شامل دو گروه دانش آموزان دختر 10-12 ساله سالم و دانش آموزان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی شهر خلخال در سال تحصیلی 1401-1402 بودند. با استفاده از نرم افزار جی پاور، تعداد نمونه آماری، 60 نفر تعیین شد. این تعداد با استفاده از صفحه شطرنجی غربالگری شدند و پس از ارزیابی های کمی قامتی در دو گروه سالم (30 نفر) و گروه مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی (30 نفر) قرار گرفتند. زاویه سر به جلو و شانه به جلو با استفاده از فتوگرافی، زاویه کایفوز با استفاده از Goniometer-pro app، سواد جسمانی با استفاده از آزمون سواد بدنی کانادا (2-CAPL) و عملکرد اندام فوقانی نیز با استفاده از آزمون Y اندام فوقانی ارزیابی شدند. داده ها از طریق آزمون t مستقل در محیط نرم افزار اس. پی. اس. اس نسخه 26 در سطح 0/05 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که دختران سالم در همه متغیرهای سواد جسمانی و عملکرد اندام فوقانی نسبت به دختران مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی به طور معناداری در وضعیت مطلوب تری قرار داشتند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق پیشنهاد می شود مربیان و متخصصان ورزشی و تندرستی از نتایج این تحقیق برای توسعه سواد حرکتی و عملکرد دانش آموزان دارای سندروم متقاطع فوقانی استفاده کنند.

این پژوهش به بررسی تأثیر تمرینات سی ایکس ورکس بر تعادل پویا، عملکرد اندام فوقانی و حس عمقی در دختران نوجوان ناشنوا پرداخت. روش پژوهش از نوع شبه تجربی با گروه کنترل بود. نمونه آماری پژوهش حاضر را30 نفر از دختران نوجوان ناشنوای مطلق بود همه آزمودنی ها به دو گروه کنترل و تجربی (هرگروه15 نفر) تقسیم شدند. برای اندازه گیری تعادل پویا، عملکرد اندام فوقانی از تست وای و برای اندازه گیری حس عمقی از نرم افزار کینوا  استفاده شد. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیروویلک و برای تحلیل فرضیات از آزمون تی همبسته و آنالیز کواریانس استفاده شد. سپس در نرم افزار "اس پی اس اس" در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج نشان داد که تمرینات سی ایکس ورکس موجب بهبود تعادل پویا، عملکرد اندام فوقانی و حس عمقی دختران نوجوان ناشنوای مطلق را در هر دو مقایسه درون گروهی و بین گروهی شد

هدف از پژوهش حاضر آنالیز ویدیوئی آسیب های ورزشی لیگ برتر فوتبال ایران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا در فصل 99-98 بود. فیلم ویدیوئی 143 مسابقه از 239 مسابقه این بازی ها، توسط محقق مورد بررسی قرار گرفت و میزان شیوع آسیب، مکانیسم وقوع آسیب، پست بازیکن آسیب دیده و منطقه بروز آسیب، ثبت شد. باتوجه به نتایج 219 آسیب قبل از شیوع ویروس کرونا و 276 آسیب بعد از شیوع ویروس کرونا رخ داد. در دوران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا؛ برخورد و تصادم از عوامل بروز آسیب شناخته شد و بیشترین آسیب ها در منطقه پنالتی رخ داد. همچنین پست دروازه بان و مهاجم آسیب بیشتری دیدند. یافته های پژوهش نشان داد که علی رغم افزایش معنادار میزان آسیب در دوران کرونا نسبت به دوران قبل کرونا، تفاوت معناداری در زمینه مکانیسم وقوع آسیب، منطقه بروز آسیب و پست بازیکن آسیب دیده، در دوران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا وجود ندارد.

مهارت های بنیادی دستکاری در کودکان، پیش نیاز حرکات و مهارت های ورزشی در بزرگسالی است. هدف از این پژوهش مقایسه مهارت های بنیادی دستکاری بین کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی و کودکان سالم بود. جامعه آماری پژوهشدو گروه کودکان پسر 10-11 ساله سالم و کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی شهر پیرانشهر بودند که 45 دانش آموز سالم به روش نمونه گیری تصادفی و 45 دانش آموز دارای سندروم متقاطع فوقانی با توجه به معیارهای ورود به پژوهش و با روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری ناهنجاری کایفوز از برنامه (Goniometer-pro) و برای ارزیابی سر به جلو و شانه به جلو از روش برنامه image J و برای ارزیابی مهارت های بنیادی دستکاری از آزمون اولریخ درشت نسخه سوم (TGMD 3) استفاده شد.بین مهارت های بنیادی دستکاری کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی و کودکان سالم تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P<)، به طوری که در همه مهارت های بنیادی دستکاری، کودکان سالم نسبت به کودکان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی وضعیت بهتری داشتند. نتایج نشان داد براساس یافته ها، سندروم متقاطع فوقانی که منشأ آن برهم خوردن تعادل بین عضلات آگونیست و آنتاگونیست است، سبب ایجاد محدودیت حرکتی و ضعف در مهارت های بنیادی دستکاری کودکان می شود، ازاین رو توجه به این ناهنجاری ها ضروری به نظر می رسد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه میزان شیوع آسیب های بازیکنان لیگ برتر فوتبال ایران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا (کووید 19) از طریق آنالیز ویدیوئی در فصل 99-98 بود. انواع آسیب های ورزشی بر اساس مکانیسم به دو دسته حاد و مزمن تقسیم شده و آسیب ها با بررسی 143 فیلم ویدیوئی از 239 مسابقه، با آنالیز ویدیوئی انجام شد. میزان شیوع، زمان بروز و ناحیه آسیب دیده در برگه مخصوص ثبت شد. باتوجه به نتایج 219 آسیب قبل از شیوع ویروس کرونا و 276 آسیب بعد از شیوع ویروس کرونا رخ داد. در دوران قبل و بعد از شیوع ویروس کرونا اندام تحتانی بازیکنان (7/58 درصد) بیش از دیگر نقاط بدن آنها آسیب دید. همچنین بیشترین میزان بروز آسیب بعد از شیوع ویروس کرونا نسبت به قبل آن در دقایق پایانی بازی (3/24 درصد) رخ داد. یافته های پژوهش نشان داد که میزان شیوع آسیب در بازیکنان فوتبال لیگ برتر ایران در دوران بعد از شیوع ویروس کرونا به دلیل قرنطینه خانگی و تعطیلی مسابقات زیاد شد.

سندرم گیر افتادگی شانه معمول ترین اختلال شانه است به نحوی که ۴۴ تا ۴۵ درصد مراجعات پزشکی بیماران مبتلا به دردهای شانه را تشکیل می دهد که مهمترین عامل درد و محدودیت حرکتی در مفصل شانه می باشد در همین راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات اصلاحی منتخب بر میزان درد مفصل و دامنه حرکتی ورزشکاران رشته تیراندازی مبتلا به سندرم گیرافتادگی شانه بود.  جامعه آماری این پژوهش شامل ورزشکاران رشته تیراندازی مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه با دامنه سنی 20 تا 30 سال بوده، که به یک مرکز مشاوره و تندرستی مراجعه نمودند، از این میان، 20 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شده و به دو گروه تجربی  و کنترل تقسیم شدند، در ادامه یک گروه به مدت شش هفته، و هر هفته 3 جلسه تحت تمرین با استفاده از تمرینات مقاومتی با کش قرار گرفت، و گروه دیگر به عنوان گروه کنترل، صرفا فعالیت های روزمره خود را انجام می داد.سپس، به منظور اندازه گیری پیش آزمون و پس آزمون دامنه حرکتی از دستگاه الکتروگونیامتر، و برای ارزیابی میزان درد از مقیاس آنالوگ بصری (Visual Analog Scale(VAS) استفاده گردید. همچنین داده ها با استفاده از آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تمرینات با کش اثر معنی داری بر دامنه حرکتی و کاهش درد آزمودنی های گروه تجربی دارد و دامنه حرکتی مفصل شانه در حرکات آبداکشن، چرخش داخلی و خارجی بعد برنامه تمرینی بهبود یافت. با توجه به نتایج می توان گفت که تمرینات مقاومتی با کش بر بهبود درد مفصل و دامنه حرکتی ورزشکاران رشته تیراندازی مبتلا به گیرافتادگی شانه موثر می باشد.