سجاد محمدیاری

اضطراب رقابتی و اعتمادبه نفس عواملی هستند که باعث پاسخ های فیزیولوژیکی مختلفی در بدن می شوند. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تغییر فاکتورهای فیزیولوژیک، روانی و عملکرد تیراندازی بعد از یک دوره تمرینات تصویرسازی ذهنی در دانشجویان نظامی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود که جامعه آماری آن، کلیه دانشجویان افسری دانشگاه افسری امام علی (ع) بودند که از بین آن ها، 30 نفر براساس معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شده و در دو گروه آزمایش (15) و کنترل (15) قرار گرفتند. گروه آزمایش 6 هفته (سه روز در هفته) تمرینات تصویرسازی دریافت کردند. اضطراب شناختی، اضطراب جسمانی و اعتمادبه نفس ازطریق پرسش نامه،  کورتیزول از بزاق و عملکرد تیراندازی ازطریق تیراندازی اندازه گیری شدند. یافته ها: یافته های مطالعه حاضر نشان داد بعد از تصویرسازی ذهنی در گروه آزمایش نسبت به پیش آزمون و گروه کنترل،  اضطراب شناختی (006/0=p)، اضطراب جسمانی (001/0=p)، کورتیزول (002/0=p) کاهش معنادار و اعتمادبه نفس (001/0 =p) و عملکرد تیراندازی (001/0 =p) افزایش معناداری دارند. نتیجه گیری: به طور کلی می توان نتیجه گرفت که تمرین تصویرسازی می تواند راهبردی برای کاهش پاسخ های روانی، فیزیولوژیکی و بهبود اعتمادبه نفس باشد.

هدف: هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تحریک الکتریکی فراجمجمه ای (tDCS) بر انسداد روانی، ترس از شکست و عملکرد تیر اندازی در شرایط تحت فشار در دانشجویان دانشگاه افسری امام علی (ع) بود. روش پژوهش: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با یک گروه کنترل و یک گروه تجربی انجام شد. 40 چهل دانشجوی دانشگاه افسری امام علی (ع) در این مطالعه شرکت کردند. در پیش آزمون و پس آزمون، از پرسشنامه ترس از شکست و انسداد روانی و نیز آزمون عملکرد تیر اندازی استفاده شد. تحریک الکتریکی مستقیم فراجمجمه ای به مدت 20 دقیقه با شدت 2 میلی آمپر در ناحیه قشر خلفی جانبی پیش پیشانی (DLPFC) به مدت 10 جلسه اعمال شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تک متغیره تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که tDCS بر روی قشر DLPFC می تواند در شرایط تحت فشار انسداد روانی را کاهش دهد اما قادر به تغییر میزان ترس از شکست نبود. همچنین نتایج نشان داد که tDCS می تواند عملکرد تیراندازی را در شرایط تحت فشار افزایش دهد. نتیجه گیری: به طور کلی می توان نتیجه گرفت که tDCS احتمالا می تواند باعث افزایش شاخص های مرتبط با عملکرد در محیط های پر فشار نظامی شود. اگر چه برای پیدا کردن سازوکارهای زیربنایی به مطالعات بیشتری نیاز است.

این پژوهش باهدف بررسی تأثیر بیتمرینی بر قابلیتهای جسمانی و ترکیب بدنی دانشجویان نظامی متعاقب تمرین دوره تکاور و رزم در کوهستان، انجام شد. در یک مطالعه کاربردی به روش نیمه تجربی با طرح پیشآزمون و پسآزمون، تعداد 30 نفر از دانشجویان افسری، به شکل هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به دو گروه 15 نفره، تمرین دوره تکاور و تمرین دوره رزم در کوهستان تقسیم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته دوره تکاور و رزم در کوهستان را طی نمودند. سپس از تمامی آزمودنیها، برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی، درصد چربی و ترکیب بدنی در پایان دوره و پس از 3 هفته بیتمرینی اندازهگیری شدند. نتایج مقایسه پیش و پسآزمون رکوردها نشان داد که استقامت قلبی- عروقی، انعطافپذیری، استقامت عضلات شکم قدرت، توان بیهوازی و چابکی در هر دو گروه تمرینی کاهش معنیداری داشتند ولی استقامت عضلات کمربند شانه و قدرت در هر دو گروه تمرینی با پیشرفت همراه بود ولی این پیشرفت ازنظر آماری معنادار نبود. همچنین مقایسه میانگین پسآزمون درصد چربی و شاخص توده بدنی دو گروه بیانگر آن بود که تفاوت معنیداری ازنظر آماری ندارند. همچنین مشاهده شد که در هیچکدام از قابلیتها بهجز توان هوازی بین دو گروه تفاوت معنیداری وجود ندارد. بهطورکلی، میزان کاهش در متغیرهای ذکرشده در بیتمرینی کوتاهمدت صرفنظر از نوع تمرین روند یکسانی دارد لکن ترکیب تمرینات در حفظ سازگاریهای بهدستآمده و نیز اثر بیتمرینی بلندمدت باید بررسی شود.

مقاله باهدف بررسی اهمیت تربیت بدنی در سلامت و سبک زندگی کارکنان آجا از دیدگاه مقام معظم رهبری (مدظله العالی) انجام پذیرفت. از روش پژوهش کیفی با راهبرد داده بنیاد استفاده شد. با توجه به قلمروی موضوعی، ابزار گردآوری داده، مطالبه مستندات است که بر اساس آن بیانات مقام معظم رهبری کدگذاری و از طریق کدگذاری محوری مقوله ها استخراج و بر اساس آن مؤلفه های اهمیت تربیت بدنی در سلامت و سبک زندگی احصاء و در سه حوزه سلامت جسمانی، سلامت روحی - روانی و سلامت معنوی تبیین شد. در شاخصه های مورد بررسی از منظر رهبری 17 شاخص کلیدی احصاء گردید که عبارت اند از: سلامت جسمی، تقویت جسم، تندرستی، شادابی، طراوت و نشاط جامعه، نردبانی برای تکامل، رشد جسمی و روحی، تقوی، شأنی از شئون زندگی، روحیه جمع گرایی، رشد شخصیت، اعتماد به نفس، اراده ی قوی، ارزش فردی و اجتماعی، نیروی معنوی و معنویت و ارزش های متعالی. سپس نقاط اشتراک این مؤلفه ها شناسایی و در قالب 6 مفهوم دسته بندی شدند که شامل: توانایی جسمانی، تندرستی، سلامت روحی، تعالی شخصیت، اراده متعالی و تعالی روحیه معنوی. سرانجام این مفاهیم در قالب 3 در سه حوزه سلامت جسمانی، سلامت روحی - روانی و سلامت معنوی، متجلی و الگوی مفهومی استخراج گردید.

گذراندن دوره های سخت، یکی از اصلی ترین بخش های آموزش نظامیان است. در حال حاضر اطلاع دقیقی از میزان اثرگذاری دوره تکاور و رزم در کوهستان بر شاخص های آمادگی جسمانی و شاخص توده بدنی دانشجویان افسری وجود ندارد؛ به همین دلیل مطالعه حاضر باهدف بررسی تأثیر دوره تکاور و رزم در کوهستان بر آمادگی جسمانی و شاخص توده دانشجویان افسری طراحی و اجرا شد. در این مطالعه 75 دانشجوی افسری به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (25 نفر در گروه تمرینات تکاور و 25 نفر در گروه تمرینات رزم در کوهستان) و گروه کنترل (25 نفر) تقسیم شدند و در دو مرحله ی پیش و پس آزمون مورد مقایسه قرار گرفتند. آزمودنی های دو گروه در یک دوره برنامه های تمرین دوره تکاور و رزم در کوهستان به مدت هشت هفته، شامل 6 روز در هفته، شرکت کردند. از آزمودنی ها آزمون های دوی1.6 مایل برای سنجش عملکرد هوازی، آزمون دوی رفت وبرگشت برای سنجش چابکی و آزمون دراز و نشست و کشش از بارفیکس برای سنجش استقامت عضلانی به عمل آمد. نمایه توده بدنی نیز از تقسیم وزن به کیلوگرم بر مجذور قد به متر به دست آمد. هر دو گروه افزایش معنا داری در قدرت و استقامت عضلات کمربند شانه ای، قدرت و استقامت عضلات شکم، انعطاف پذیری، چابکی و کاهش معناداری در وزن، نمایه توده ی بدن را نسبت به گروه کنترل نشان دادند. هیچ تفاوت معنا داری در تغییرات میانگین های درون گروهی و میان گروهی بین گروه تمرینات تکاور و گروه تمرینات رزم در کوهستان وجود نداشت. یافته های این مطالعه نشان داد؛ هشت هفته تمرین دوره تکاور و و رزم در کوهستان موجب بهبود عملکرد هوازی، چابکی و استقامت عضلانی و شاخص توده بدنی دانشجویان افسری شد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر دو هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT)  بر اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات مردان جوان دارای اضافه وزن بود. به این منظور، 16 مرد جوان غیرفعال دارای اضافه وزن داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه تجربی HIIT-1، با BMI معادل 6/2±54/26، و گروه HIIT-2 با BMI 29/2 ±32/26 تقسیم شدند. HIIT-1 شامل سه جلسه در هفته، چهار تناوب یک دقیقه ای با چهار دقیقه استراحت و HIIT-2 شامل چهار تناوب 30 ثانیه ای با دو دقیقه استراحت بود. گازهای تنفسی یک روز قبل و بعد از تمرین، به صورت ناشتا برای انجام تجزیه وتحلیل های آزمایشگاهی جمع آوری شد. از آزمون آماری t مستقل برای بررسی تغییرات بین گروهی و از  tوابسته برای بررسی تغییرات درون گروهی استفاده شد. تمرینات HIIT موجب کاهش 9 درصدی استفاده از کربوهیدرات و افزایش 43 درصدی استفاده از چربی به هنگام تست بروس در گروه HIIT-1 شد. این تغییرات نسبت به گروهHIIT-2  معنادار بود. تغییرات وزن و درصد چربی بدن تنها در گروه  HIIT-1معنادار بود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، اجرای شش جلسه HIIT به بهبود نسبی اکسیداسیون چربی و ذخیره گلیکوژن منجر می شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی  عوامل انگیزشی دانشجویان دانشگاه افسری امام علی (ع)برای شرکت در ورزش و فعالیت های بدنی است. روش پژوهش توصیفی – تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق دانشجویان دانشگاه افسری (2500N = ) بودند که بر اساس جدول مورگان تعداد 330 نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای از سال های یکم، دوم و سوم ( هر سال 110) نفر به عنوان نمونه انتخاب گردیدند که در مجموع تعداد 285 پرسشنامه کامل عودت داده شد. برای دستیابی به اهداف تحقیق از پرسشنامه انگیزش ورزشی مارکلند و اینگلدور استفاد شد. اگرچه پایایی و روایی این پرسشنامه در تحقیقات متعددی تأیید شده است، برای اطمینان از تطابق پرسشنامه با جامعه تحقیق روایی و پایایی آن بررسی شد. برای تعیین روایی صوربی و محتوایی از نظرات کارشناسان و متخصصان و برای بررسی روایی سازه از تحلیل عاملی تأییدی استفاده گردید که با توجه به میزان بار عاملی و میزان آماره تی تمامی گویه ها پیشگوی مناسبی برای شاخص مد نظر بودند. همسانی درونی متغیرهای تحقیق با استفاده از آلفای کرونباخ به وسیله مطالعه مقدماتی با تعداد 30 نفر از شرکت کنندگان بررسی شد. به منظور سازمان دادن، طبقه بندی و خلاصه نمودن داده های خام از آمار توصیفی و در بخش آمار استنباطی از آزمون تی تک نمونه ای، تحلیل واریانس استفاده گردید. نتایج نشان داد که انگیزه قدرت دارای بالاترین نمره و انگیزه اجبار پزشکی دارای پایین ترین نمره می باشد. بنابرین بایستی نیازهای انگیزشی دانشجویان برآورده گردد تا تمایل آنها برای شرکت در این فعالیت ها افزایش یابد.

هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر مکمل سازی درازمدت 500 و 1000 میلی گرمی سیر بر شاخص تخریب DNA ناشی از فعالیت ورزشی درمانده ساز در دانشجویان غیرورزشکار بود. به این منظور 26 مرد غیرورزشکار با میانگین و انحراف استاندارد سن 23/1±21 سال، وزن 28/8±38/69 کیلوگرم و قد 11/6±9/178 سانتی متر به طور تصادفی در سه گروه شبه دارو، مکمل قرص سیر (گروه اول مکمل 9 نفر، گروه دوم مکمل 9 نفر و گروه شبه دارو 8 نفر) در دو دوز 500 و 1000 میلی گرمی در روز توزیع شدند. نمونه های خونی اول و دوم در حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده ساز و نمونه های سوم و چهارم پس از هشت هفته مکمل سازی و در همان شرایط حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده ساز گرفته شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و دوسویه در سطح معناداری a=0/05 استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده ساز، سبب افزایش معنادار تخریب DNA می شود. به علاوه، مکمل سازی درازمدت قرص سیر با مقادیر 500 و 1000 میلی گرم در روز، موجب کاهش تخریب DNA حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده ساز می شود. همچنین مصرف 1000 میلی گرمی قرص سیر در مقایسه با مصرف 500 میلی گرمی، موجب کاهش بیشتر تخریب DNA حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی درمانده ساز می شود (01/0P= ).