امیرعطا رئیسی دهکردی

هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر کراتین کینازو پروتئین واکنشیc، یک جلسه فعالیت شبیه سازی شده تیمی است. 16 بازیکنان فوتسال با میانگین سن 45/2 ±4/26 سال، قد 63/4 ±1/177 سانتی متر و وزن82/9 ±5/73 کیلوگرم  هدفمند انتخاب شدند. در دو جلسه مجزا آزمودنی ها پس از اجرای پروتکل شبیه سازی شده تیمی،  تصادفی به دو گروه تقسیم و در یکی از روش های ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آب گرم / سرد: 2 دقیقه در آب گرم °C 38 و سپس 2 دقیقه در آب سرد 15 درجه یا ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام، 8 دقیقه دویدن و 4 دقیقه حرکات کششی)، شرکت کردند. کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc بلافاصله، یک و 24 ساعت پس از اجرا اندازه گیری شد. کراتین کیناز در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (343/98±44/517)، یک ساعت پس از تمرین (82/84±19/626) و 24 ساعت پس از تمرین (65/99±87/830)؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (80/97±25/518)، یک ساعت پس از تمرین (84/89±19/612) و 24 ساعت پس از تمرین (20/105±81/803) بود. مقادیر سرم پروتئین واکنشیc در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (28/1±33/4)، یک ساعت پس از تمرین (228/1±97/5) و 24 ساعت پس از تمرین (200/1±76/6)؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (23/1±82/4)، یک ساعت پس از تمرین (32/1±64/5) و 24 ساعت پس از تمرین(77/1±42/6) بود. اختلاف معناداری بین دو روش ریکاوری در سطوح کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc وجود ندارد (05/0

هدف از این مطالعه ، مقایسه تأثیر دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر تغییرات سطوح درک کوفتگی عضلانی و عملکردهای بی هوازی پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز است. بدین منظور تعداد 16 نفر از بازیکنان فوتسال تیم های لیگ استان اصفهان با میانگین سنی 45/2 ±4/26 سال ، قد63/4 ±1/177 سانتی متر ، وزن 82/9 ±5/73 کیلو گرم به صورت هدفمند انتخاب شدند. بعد از اطلاع از روند پژوهش و تکمیل فرم رضایت نامه توسط هر آزمودنی ، اندازه گیری های متغیرهای پژوهش در حالت استراحت ، جمع آوری شد. آزمودنی ها در دو روز جداگانه با فاصله یک هفته در محل اجرای آزمون حضور یافتند. در هر جلسه آزمودنی ها پس از اجرای پروتکل تمرین شبیه سازی شده تیمی ، در یکی از روش های ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آب های گرم / سرد: 2 دقیقه شناوری در آب گرم °C 38 و سپس2 دقیقه شناوری در آب سرد 15 درجه ، ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام ، 8 دقیقه راه رفتن و دویدن رفت و برگشتی و 4دقیقه حرکات کششی) ، به طور تصادفی شرکت کردند. درک کوفتگی بازیکنان یک و24 ساعت پس از فعالیت از طریق پرسش نامه درک کوفتگی ارزیابی گردید. هم چنین جهت ارزیابی تأثیر روش های ریکاوری بر عملکردهای بی هوازی (دوی سرعت 20متر ، پرش عمودی و توان بی هوازی) 24 ساعت پس از تمرین، شاخص ها اندازه گیری شدند. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها در مقاطع زمانی مختلف از روش تحلیل واریانس (برای اندازه های تکرار شونده) استفاده شد(P<0.05). تحلیل داده ها حاکی از عدم تغییر معنادار بین میانگین عملکردهای بی هوازی بازیکنان پس از دو روش ریکاوری بود (P>0.05). میزان درک کوفتگی بازیکنان در یک و 24 ساعت پس از تمرین در روش شناوری در آب متضاد در مقایسه با ریکاوری فعال به طور معناداری کاهش یافت (P<0.001).بر اساس نتایج این مطالعه مشخص شد روش شناوری در آب متضاد نسبت به ریکاوری فعال پس از تمرین می تواند باعث کاهش درک کوفتگی عضلانی شود.