امکان سنجی قاعده انگاری درباره اقرار در حدود غیرجنسی(نقدی بر مبنای ماده 172 قانون مجازات اسلامی) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در مورد اثبات حدود غیرجنسی (قوادی، قذف، شرب خمر، سرقت، محاربه، سب النبی، سحر، ارتداد)، این بحث مطرح است که آیا دو اقرار لازم است یا یک اقرار کافی است؟ آیا یک قاعده کلی در مورد حدود مذکور جاری است یا حکم هر یک با دیگری متفاوت است؟ این تفاوت در ماده 172 قانون مجازات اسلامی نیز انعکاس دارد. در کتب فقهی این بحث در دو سطح ادله عام در این باره و ادله خاص در خصوص هر یک از این حدود قابل بررسی است؛ در سطح ادله عام، هیچ دلیل معتبری جز قاعده درء، نه بر لزوم دو اقرار وجود دارد و نه بر کفایت یک اقرار؛ قاعده درء نیز در فرض وجود شبهه و نبود ادله ای که برطرف کننده شبهه باشد، می تواند سودمند باشد. ادله خاص در موارد فوق نیز قابل استناد نیست. فقط در مورد سرقت روایاتی هستند که با فرض پذیرش شهرت برای جبران ضعف سندی آنها، می توان به لزوم دو اقرار قائل شد و بنابراین امکان تمسک به قیاس اولویت در مورد حدود شدیدتر از سرقت وجود دارد ولی در صورت عدم پذیرش مبنای فوق، چنین امکانی نیست. در نهایت فتوای اکثر فقها بر لزوم دو اقرار و مخدوش بودن ادله کفایت یک اقرار موجب شبهه شده و قاعده درء اقتضای لزوم دو اقرار را در تمامی حدود مذکور دارد.The Feasibility of Rule-formation toward Confession in Non-sexual Hudud
The significant point regarding the proof of non-sexual hudud (pandering, qadhf, wine drinking, theft, muharebeh, insulting the prophet Muhammad, magic, and irtidad) is whether two confessions are required or merely one confession is sufficient? Is there a general rule regarding the above hudud, or the rules vary from one hadd to another? This argument can be presented in two aspects: general evidence for all the hudud, and particular evidence for each one of the hudud. In general evidence, apart from Al-dar’ (the prevention rule), there is no valid reason that necessitates two confessions or suffices one confession. Al-dar’ can also be useful in case of doubt and if there is no evidence to remove doubts. The particular evidence is also not valid for the above cases, yet there are some traditions with respect to theft that if their reputation can make up for their lack of validity, then two confessions are required. Thus, it is possible to resort to priority analogy in those hudud that are severe than theft, but if the above reasoning is not accepted, it is not possible to act accordingly. Finally, most fuqahā's fatwas imply that there must be two confessions and one confession cannot be sufficient in removing the doubts and Al-dar’ rule necessitates two confessions in all the mentioned hudud.
تبلیغات
