هنر و تمدن شرق

توسعه پایدار یکی از اصلی ترین چالش های بشر در سال های اخیر است. علم پایداری به عنوان نگرشی در جهت اصلاح رابطه تعاملی انسان و طبیعت مطرح شده است. این رویکرد، سه مؤلفه شامل اجتماع، محیط زیست و اقتصاد برای پایداری شهرها ارائه کرده است. در یکی از آخرین مدل های ارائه شده، محیط زیست به عنوان زیرساختی برای دو عامل دیگر دیده شده است. به نظر می رسد این الگو را می توان در شهرهایی بازیابی کرد که توانسته اند در طول سالیان پایدار باشند. شهر کرمان مصداق مناسبی از الگوی پایداری است که در آن شهر (عامل اجتماع و اقتصاد)، براساس زیرساخت های طبیعی (محیط زیست) ایجاد شده است. اصلی ترین زیرساخت های طبیعی کرمان را می توان کویر، آب و کوه برشمرد. مناظر مردمی کرمان که حاصل باورها و تعاملات اجتماع و محیط هستند، تحت تأثیر این سه عنصر طبیعی قرار دارند، به طوری که حداقل یکی از این سه بر آنها اثرگذار است. این پژوهش در پی بازشناسی زیرساخت های طبیعی شهر کرمان و پاسخگویی به «چگونگی ارتباط آن با منظر مردمی شهر» است. در این پژوهش با بررسی داده های کیفی نمونه موردی –شهر کرمان- و نتیجه گیری از آن، محتوای به دست آمده تحلیل می شود. این نوشتار ابتدا به معرفی الگوهای توسعه پایدار و زیرساخت های طبیعی می پردازد، سپس با تعریف منظر طبیعی و منظر مردمی به نقش زیرساختی منظر طبیعی برای منظر مردمی شهر اشاره می کند. در پایان با طبقه بندی زیرساخت های طبیعی، دسته بندی ای از مناظر مردمی شهر کرمان براساس ارتباط آن با زیرساخت های طبیعی ارائه می شود.

ضرورت مسئله: مناظر آیینی حاصل تعامل اجتماع با محیط پیرامونی بوده و نقشی روایتگر در بازگویی وجوه فرهنگی جوامع مختلف در زمینه هایی نظیر باورها، اعتقادات و آیین ها دارند. آیین به عنوان یک مؤلفه فرهنگی، از عوامل بازشناسی یک گروه انسانی از گروه دیگر است و عامل مهمی در شکل گیری شهرهای ایرانی و حیات اجتماعی آنها به شمار می رود. برگزاری آیین ها در قالب تعامل میان انسان و محیط پیرامونی ، سبب اضافه شدن بعد معنایی به کالبد فضا شده و برهم نهی دو وجه عینی و ذهنی ناشی از این تعامل مناظر آیینی را ایجاد کرده است. از این رو منظر آیینی عامل مهمی در زمینه شناخت و ادراک منظر شهرهای ایرانی است و این مسئله ضرورت پرداختن به مناظر آیینی و آیین ها را در شناخت منظر شهرها روشن می سازد.<br />طرح مسئله: بازتاب باورهای اسطوره ای و طبیعت گرایانه ایرانیان در آیین ها، شکل گیری ارتباطی نزدیک میان مناظر آیینی و عناصر طبیعی را به همراه داشته است. صورت یافتن معنای مجرد طبیعت گرایی، به شکل همنشینی آب، درخت و مکان مقدس در مناظر آیینی دیده شده و این الگو در امتداد تکامل جهان بینی و تحولات فرهنگی و مذهبی ایرانیان استمرار یافته است. شکل برگزاری آیین ها به عنوان اعمال جمعی برخاسته از باورهای مشترک، ماهیتی اجتماعی به مناظر آیینی بخشیده؛ به گونه ای که برخی فضاهای عملکردی با پذیرش وجه معنایی برخاسته از آیین ها مبدل به فضاهای جمعی شده و بعد اجتماعی به شکل سنت تفرج-زیارت در این مناظر تجلی یافته است. در استان کرمان الگوی شکلی مشابه و طبیعت گرای مناظر آیینی در کنار تداوم ابعاد معنایی و اجتماعی، موجب شکل گیری نقاط عطف کالبدی و معنایی شده و این مناظر در قالب عملکردهای مختلف نظیر مرکز شهر، ورودی روستا، توقفگاه و... بر نحوه تعامل افراد با محیط اثرگذار بوده اند.<br />پرسش ها و روش جمع آوری اطلاعات: این نوشتار با پرسش از چرایی و چیستی اثرگذاری آیین ها و مناظر آیینی بر ادراک منظر شکل گرفته و به بررسی مشخصه های مختلف منظر آیینی و نمودهای آن در شهرها و روستاهای استان کرمان می پردازد.<br />نتیجه گیری: دو مشخصه اصلی طبیعت گرایی و جمع گرایی مناظر آیینی به شکل الگوی کالبدی و معنایی مشترک بر تعامل ایرانیان با محیط پیرامونی شان تأثیر گذاشته است. چگونگی و شکل اثرگذاری مناظر آیینی در استان کرمان در قالب نقاط عطف منظرین و عملکردهای متفاوت دیده می شود که گاه به شکل فضاهایی مستقل در بستر طبیعی دیده شده و گاه در متن شهرها، روستاها و در پیوند تنگاتنگ با سایر فضاها شکل می گیرند و در هر حال بر نحوه ادراک و شناخت منظر اثر می گذارند.

مردم ایران همواره پیوند عمیقی با طبیعت اطراف خود داشته اند و منظر فرهنگی آنها نیز در ارتباط با منظر طبیعی و متأثر از آن بوده است به گونه ای که با بررسی اماکن مذهبی ایران به هم نشینی ثابت عناصر طبیعی در کنار مکان مقدس پی می بریم. این قبیل مناظر از کارکرد مذهبی صرف خود فراتر رفته اند و تعامل میان انسان و محیط، سبب ایجاد زمینه ای بالقوه برای عملکردهای اجتماعی و تفرجی در لوای ابعاد آیینی شده است. اصل هدفمندی در انتخاب مقصد تفرجی برای مردم ایران، آنها را بر این داشته تا فضاسازی بناهای مقدس خود را با این سنت و نقش چندعملکردی تطبیق بدهند، به گونه ای که می توان این خوانش را از ساختار و سلسله مراتب ورودی و حیاط های بقعه شاه نعمت الله ولی داشت و برای هریک از این صحن ها متناسب با عناصر شکل دهنده خود، نمود رفتاری و شأن متفاوتی را تعیین کرد که در ارتباط و هماهنگ با قرارداد رفتاری ناشی از سنت زیارت-تفرج است.<br />با توجه به اهمیت مناظر فرهنگی در هویت یک ملت، حفظ و نگهداری کارکرد تفرج در کنار مزارها و بناهای مذهبی نه تنها به بقا و انتقال یک ارزش تاریخی کمک می کند، بلکه مانع از کمرنگ شدن و اضمحلال قراردادهای رفتاری ای می شود که ریشه در تاریخ و هویت آنها دارد. این نوشتار با انتخاب بقعه شاه نعمت الله ولی به عنوان نمونه موردی علاوه بر بررسی سنت زیارت-تفرج در میان ایرانیان، به تأثیر آن در مناظر فرهنگی می پردازد و سپس ویژگی های این بقعه و نقش عملکردی بخش های مختلف آن در سنت زیارت تفرج را مورد بررسی قرار می دهد. در ادامه مشاهدات میدانی نشان می دهد چگونه به علت تغییر ارزش های اجتماعی و قوانین جدید در برخورد با اماکن مذهبی، تداوم این سنت با مشکل مواجه شده و تغییر برخورد با این قرارگاه رفتاری موجب تبدیل این سنت دیرینه به یک ضد ارزش شده است.<br />  

عوامل طبیعی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی از مواردی هستند که شهر بسته به موقعیت، بر پایه هریک از آنها توسعه می یابد. شریان ها در شهرهای مدرن، استخوان بندی اصلی شهر را شکل داده و یکی از عوامل توسعه شهر به حساب می آیند. با توجه به کم رنگ شدن مرز بین بافت شهر و حاشیه، شریان ها به محرک مهمی جهت توسعه تبدیل شده اند. این محورها در خارج از شهر بسته به موقعیت مکانی و زمانی به عناصری مهم برای شهر تبدیل می شوند که اهداف منظرین بسیاری را دنبال می کنند. <br />مسئله اساسی و مهم در این پژوهش، یافتن معیارهای ارزیابی موفق در محورهای ارتباطی توسعه شهری است. شهرهای مختلف ویژگی های شخصیتی متفاوتی با یکدیگر دارند، پس عوامل مؤثر در توسعه آنها نیز با یکدیگر فرق می کند. مطالعات انجام شده در شهر کرمان به عنوان نمونه ای که توسعه امروز آن در گرو محورهای ارتباطی است، این سؤال را طرح می کند که آیا محور هفت-باغ با توجه به معیارهای ارزیابی، برنامه ریزی مناسبی داشته است؟<br />جایگاه این شریان در توسعه شهر و میزان موفقیت آن نیازمند ارزیابی هایی است که در این پروژه ابتدا از طریق بازدید میدانی و کتابخانه ای و سپس براساس مطابقت با معیارهای منظر شهری و توسعه پایدار و مقایسه با محور موفق صدرا در شهر شیراز انجام شده است. نتیجه حاصل از مطالعات و بررسی ها نشان می دهد که این محور نسبت به معیارهای اهداف منظر و توسعه شهری پایدار بی توجه بوده و در آینده نمی تواند توسعه ای موفق برای شهر کرمان رقم بزند. علاوه بر آن، تعمیم این معیارها در صورت عدم توجه به ویژگی های بستر و خصوصیات شهر نادرست است و این معیارها باید در کنار ویژگی های هویتی هر منطقه بررسی شوند.

مقاله حاضر بخشی از مجموعه مطالعاتی است که حول محور واحدی انجام شده است و سعی دارد نشان دهد که علت پدیده های مختلف یک یا دوتا نیست و نگاه به جهان به صورت پراکنده و جزئی نگرانه برای توضیح پدیده ها نه تنها کافی نیست، بلکه موجب ناهنجاری های فراوان می شود. <br />اساس این مقاله کتاب مکه مکرمه (تألیف نگارنده) است. شهر مکه دقیقاً در ظهر روز اول تابستان و نصف النهار شمالی جنوبی آن در نیمه شب اول زمستان، همزمان روی صفحه استوای کهکشان راه شیری و روی صفحه منظومه شمسی به گونه ای قرار می گیرد که به طور منظم بیش از هرجای دیگری روی زمین از تابش های الکترومغناطیسی در حجمی عظیم برخوردار می شود.<br />این وضعیت باعث می شود که امواج متحدالمرکزی از مکه مکرمه به سراسر جهان تابش شده و چنانکه در مقاله اشاره شده است خواهیم دید که این موضوع موجب شکل گیری ارتفاعات و مجاری آب ها و رودخانه ها و نیز بیابان ها و همچنین به تبع آنها باعث شکل گیری سایر عناصر جغرافیایی و در انتها باعث تجمع نفت در منطقه خاورمیانه می شود. هدف از این مقاله نمایش این نکته است که همه اجزای حیات به هم پیوسته و از مرکز واحدی نشئت می گیرند.

روستای کامو در فلات مرکزی ایران، به عنوان یکی از قدیمی ترین روستاهای ایران، پیوستگی جدایی ناپذیری با عناصر طبیعی دارد. هویت این روستا در ارتباط با عناصر طبیعی اش از جمله، کوه گرگس، رودخانه و توپوگرافی منطقه است. رودخانه کامو به عنوان اصلی ترین مؤلفه منظر طبیعی در شکل گیری و پیدایش آن نقش اساسی را ایفا کرده است. این پژوهش با استفاده از روش کتابخانه ای و مشاهدات میدانی به جایگاه و اهمیت رودخانه در شکل گیری روستای کامو می پردازد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان دهنده این است که رودخانه اصلی روستای کامو، به عنوان اصلی ترین مؤلفه طبیعی، علاوه بر ابعاد زیبایی شناسانه، زیست محیطی، کالبدی و اقتصادی، از نوعی سلسله مراتب و نظم پیروی می کند که مبتنی بر قدرت و شأن اجتماعی افراد است. این سلسله مراتب با عنوان سلسله مراتب مقامی، نقش بسزایی در شکل گیری و ساختار روستا ایفا می کند. علاوه بر سلسله مراتب مقامی، سلسله مراتب اقتصادی و سلسله مراتب کالبدی نیز در ارتباط با رودخانه اصلی، نقش اساسی ایفا می کنند. بر این اساس، شکل گیری خانه و منازل اشرافی و اربابان در بالادست رودخانه و رعیت در پایین دست رودخانه، به سلسله مراتب مقامی در این روستا اشاره دارد. علاوه بر آن، نزدیکی لکه های معماری به آب در راستای تسلط بر منبع اصلی آب و زمین های کشاورزی در پشت لکه های معماری، سلسله مراتب اقتصادی را شکل می دهد و در انتها، جای گیری اصلی ترین مؤلفه های روستا اعم از جاده اصلی، مرکز روستا، مسجد اصلی و فضاهای جمعی به اهمیت این رود در شکل گیری سلسله مراتب کالبدی روستای کامو اشاره می کند. وابستگی کالبدی-معنایی روستای کامو به رودخانه اصلی، به واسطه سلسله مراتب ها و ارتباط آن در گذر زمان با محیط و مردمان روستا، آن را به عنوان اصلی ترین مؤلفه منظر طبیعی رود معرفی می کند.