رفتار حرکتی

هدف پژوهش حاضر، تعیین روایی و پایایی نسخه فارسی پرسشنامه تجدید نظر شده تصویرسازی حرکت است. به این منظور، از بین 761 آزمودنی از چهار دانشگاه، 200 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه مربوط را تکمیل نمودند. پس از یک هفته، آزمودنی ها مجدداً در شرایط مشابه، همان پرسشنامه را تکمیل کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تجدید نظر شده تصویرسازی حرکت هال و مارتین (1997) با هشت سؤال و دو خرده مقیاس بود. برای تعیین اعتبار عاملی اکتشافی از روش تحلیل عاملی مؤلفه های اصلی، برای تعیین اعتبار عاملی تأییدی از الگوی معادلات ساختاری و برای تعیین ثبات درونی و پایایی زمانی از روش های ضریب آلفای کرونباخ و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد پرسشنامه تجدید نظر شده تصویرسازی حرکت با درصد واریانس 77/40 در عامل تصویرسازی ذهنی حرکتی و 99/23 در تصویرسازی ذهنی بینایی، از اعتبار سازه مطلوبی برخوردار است. دامنه بار عاملی در سؤال های خرده مقیاس حرکتی از 53/0 تا 78/0 و در خرده مقیاس بینایی از 56/0 تا 78/0 مشاهده شد. همچنین نتایج نشان داد ثبات درونی (73/0) و پایایی زمانی (77/0) پرسشنامه و خرده مقیاس های آن مورد تأیید است؛ بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که نسخه فارسی پرسشنامه تصویرسازی حرکت از اعتبار و پایایی لازم برخوردار است و می تواند به عنوان ابزاری مناسب برای تعیین قابلیت تصویرسازی ذهنی آزمودنی ها استفاده شود. همچنین از این پرسشنامه می توان به منظور اهداف کاربردی برای ورزشکاران و محققان در محیط های آموزشی ـ ورزشی و پژوهشی استفاده کرد.

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر انواع خود الگودهی (پیش خوراند، مرورگری مثبت، مشاهده صرف) و تمرین بدنی بر یادگیری سرویس بلند بدمینتون بود. 84 آزمودنی دختر راست دست و مبتدی با میانگین سنی 5/2 ± 24 سال انتخاب و به طور تصادفی در هفت گروه آزمایشی تقسیم شدند. همه آزمودنی ها بعد از شرکت در پیش آزمون، به مدت سه هفته و هفته ای دو جلسه مداخله ها را دریافت کردند و بعد از یک هفته، 10 سرویس بلند بدمینتون را در آزمون های یادداری و انتقال اجرا کردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی دانکن تحلیل شد. نتایج نشان داد در آزمون یادداری، تفاوت معنی داری میان عملکرد گروه ها در شکل و نتیجه اجرا وجود داشت (05/0>P). نتایج آزمون تعقیبی دانکن نشان داد گروه های خود الگودهی پیش خوراند با تمرین بدنی، خود مرورگری مثبت با تمرین بدنی و خود مشاهده گری با تمرین بدنی، در نتیجه اجرا و گروه های خودالگودهی پیش خوراند با تمرین بدنی و خود مرورگری مثبت با تمرین بدنی، در شکل اجرا به طور معنی داری پیشرفت کردند و عملکرد گروه پیش خوراند با تمرین بدنی در نتیجه و شکل اجرا بهتر از سایر گروه ها بود. در آزمون انتقال نیز بین عملکرد گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0>P). نتایج آزمون تعقیبی دانکن نشان داد گروه خودالگودهی پیش خوراند با تمرین بدنی، در نتیجه اجرا به طور معنی داری عملکرد بهتری نسبت به سایر گروه ها داشت، اما تفاوت معنی داری در شکل اجرای هفت گروه آزمایشی در آزمون انتقال وجود نداشت.

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر آرایش تمرین بر اکتساب، یادداری و انتقال تکلیف پیش بینی انطباقی با دستگاه پیش بینی انطباقی باسین است. 36 آزمودنی از بین دانشجویان غیرتربیت بدنی که به طور منظم در ورزش های توپی شرکت نمی کردند، به-صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی ساده به سه گروه 12 نفری تمرین قالبی، تمرین زنجیره ای و تمرین تصادفی تقسیم شدند. آزمودنی ها تکلیف حرکتی را روی دستگاه زمان بندی انطباقی باسین انجام دادند. بعد از مرحله پیش آزمون، مرحله اکتساب 90 کوشش تمرینی با بلوک های 15 کوششی اجرا شد. آزمون های یادداری قالبی، یادداری تصادفی و همچنین آزمون انتقال، 24 ساعت بعد انجام شد. خطای مطلق به عنوان شاخص امتیازهای مقایسه گروه ها در نظر گرفته شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با آزمون های مکرر و همچنین تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد در مرحله اکتساب، گروه قالبی تفاوت معنی داری با گروه زنجیره ای (031/0= P) و تصادفی (0001/0= P) داشته، بدین معنی که گروه قالبی بهتر از دو گروه دیگر بوده است. همچنین بین آرایش تمرین تصادفی و قالبی در مرحله یادداری تصادفی، تفاوت معنی داری به نفع گروه تصادفی مشاهده شد (0003/0= P). با این حال بین گروه ها تفاوت معنی داری در یادداری قالبی مشاهده نشد (275/0= P و 34/1= (33 و 2)F). در آزمون انتقال نیز تفاوت معنی داری بین گروه تصادفی و قالبی مشاهده شد (011/0= P)، به-طوری که گروه تصادفی عملکرد بهتری داشته است. به طور کلی، نتایج تحقیق حاضر از فرضیه سکیا و همکاران (1994) حمایت می کند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش نوروفیدبک بر عملکرد تیر وکمان کاران مبتدی است. روش تحقیق از نوع آزمایشی، با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. 45 دانشجوی دختر، به طور تصادفی به سه گروه 15 نفری (گروه نوروفیدبک واقعی، نوروفیدبک ساختگی و گروه کنترل) تقسیم شدند. یک مربی مجرب تیر و کمان که از گروه بندی و اهداف پژوهشی آگاه نبود، رکورد تمامی افراد را قبل و بعد از مداخله نروفیدبک از 30 پرتاب محاسبه کرد. برنامه تمرینی هر سه گروه، به طور یکسان شامل سه جلسه تمرین تیر و کمان در هفته، به مدت 20 جلسه، تحت نظر مربی مجرب تیر و کمان بود. جلسات نوروفیدبک برای گروه یک شامل 10 دقیقه آموزش تقویت موج آلفا در ناحیه T3 بود و20 دقیقه بعدی به پروتکل آلفا-تتا در ناحیهPz اختصاص یافت. برای گروه دو، پروتکل مشابهی ارائه شد با این تفاوت که در این گروه، بازخوردهای ارائه شده هیچ ارتباطی با فعالیت عصبی آنها نداشت. گروه کنترل نیز هیچ گونه مداخله نروفیدبکی دریافت نکرد. نتیجه تحلیل کوواریانس یک طرفه، افزایش معنی دار میانگین رکوردها را در گروه نوروفیدبک واقعی، در مقایسه با گروه های دیگر نشان داد (05/0>α). بر اساس این نتیجه پیشنهاد می شود از آموزش نوروفیدبک برای بهبود عملکرد تیروکمان کاران مبتدی استفاده شود.

هدف از این پژوهش بررسی رابطة ترس از موفقیت و انگیزش پیشرفت ورزشی در ورزشکاران موفق و ناموفق استان آذربایجان غربی است. آزمودنی های تحقیق، 200 نفر ورزشکار مرد و زن بودند که به دو گروه تقسیم شدند: 100 ورزشکار موفق که در سال 1387 در مسابقات رسمی داخلی یا بین المللی موفق به کسب مدال شده بودند و 100 ورزشکار ناموفق در کسب مدال. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسش نامة انگیزش پیشرفت ورزشی (SOQ) گیل و دیتر (1988) و پرسش نامة ترس از موفقیت(FOSS) زاکرمن و الیسون (1976) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و آزمون t مستقل در سطح معنی داری 05/0 α=استفاده شد. نتایج نشان داد بین ترس از موفقیت و انگیزش پیشرفت در هر دو گروه رابطه معنی دار منفی وجود دارد. همچنین نتایج آزمون t مستقل، تفاوت معنی داری بین ترس از موفقیت و انگیزش پیشرفت در ورزشکاران موفق و ناموفق نشان داد؛ یعنی انگیزش پیشرفت ورزشکاران موفق، در مقایسه با ورزشکاران ناموفق، به طور معنی داری بالاتر بود، اما ترس از موفقیت آنها به طور معنی داری پایین تر بود. همچنین بین ترس از موفقیت مردان و زنان ورزشکار تفاوت معنی داری دیده نشد. به طور کلی، فعالیت بدنی منظم با کاهش ترس از موفقیت، باعث افزایش انگیزش پیشرفت می شود.

هدف تحقیق حاضر، بررسی نقش آگاهی از نتیجه (KR) خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای بود. به این منظور، دو گروه خودکنترل و جفت شده در یادگیری زمان بندی نسبی و مطلق یک تکلیف زمان بندی متوالی با هم مقایسه شدند. در مرحله اکتساب، به-منظور بهینه سازی شرایط تمرین از برنامه تمرینی دوتایی متناوب استفاده شد. 32 آزمودنی (16 پسر و 16 دختر)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به دو گروه خودکنترل و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها حرکت در مسیر از قبل مشخص شده، یعنی فشردن کلیدهای 2، 6، 8 و 4 یک دستگاه زمان بندی متوالی، با حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. افراد دو گروه در کنار هم و به صورت دوتایی به تمرین مهارت می پرداختند و تنها تفاوت آنها، اختیاری بود که به افراد گروه خودکنترل برای کنترل برنامه ارائه KR داده شده بود. این اختیار محدود به کوشش های مشاهده ای و در سه کوشش از هر دسته شش کوششی بود. آزمایش شامل سه مرحله اکتساب، یادداری و انتقال بود. نتایج تحلیل واریانس عاملی در اندازه های تکراری مرحله اکتساب نشان داد، هرچند خطای زمان بندی نسبی و مطلق دو گروه خودکنترل و جفت شده طی دوره اکتساب کاهش معنی داری را نشان می دهد (05/0>P)؛ بین تغییرات ایجاد شده در دو گروه، طی این دوره تفاوت معنی-داری وجود ندارد (05/0<P)، در مرحله یادداری و انتقال نیز اختلاف معنی داری بین گروه خودکنترل و جفت شده، در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (05/0<P). نتایج این آزمایش نشان داد برای بررسی اثر KR خودکنترلی در حوزه یادگیری مشاهده ای، به غیر از شرایط تمرین، باید عوامل دیگری نظیر نوع تکلیف و ویژگی های آزمودنی را نیز در نظر گرفت.

تحقیق حاضر با هدف پاسخ به این پرسش انجام شد که آیا افزایش منظم سطح تداخل زمینه ای، برای یادگیری پاس بسکتبال از آرایش مسدود یا تصادفی اثربخش تر است. 30 نفر دانشجوی کارشناسی پسر و مبتدی، گزینش و به صورت تصادفی در سه گروه متفاوت دسته بندی شدند. تفاوت گروه ها در آرایش تمرین سه نوع پاس بسکتبال بود. گروه مسدود، از هر پاس، 10 تکرار را به صورت پیاپی تمرین میکرد. گروه تصادفی در هر جلسه، 30 تکرار را با انتخاب تصادفی از بین سه نوع پاس اجرا میکرد. گروه افزایشی در جلسه اول، از هر سه نوع پاس، 9 تکرار را با آرایش مسدود تمرین میکرد و اجرای پاس آخر به-صورت تصادفی، از سه نوع پاس انتخاب میشد. آرایش تمرینی این گروه، به این شکل تغییر میکرد که با افزایش جلسات اکتساب (9 جلسه)، یک پاس از پاس های مسدود کم و به تصادفی (10% در هر جلسه) اضافه میشد. نتایج نشان داد آرایش افزایشی، در مقایسه با تمرین تصادفی، باعث اجرای بهتر در آزمون های یاداری و انتقال تأخیری شده است (p<0.01). در مجموع، پیشنهاد شد برای تسهیل یادگیری چند مهارت حرکتی، آرایش جلسات از تداخل کم شروع و به سمت تداخل زیاد برنامه ریزی شود.