درخت حوزه‌های تخصصی

هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر رویکرد های یادگیری مشارکتی، رقابتی و انفرادی بر عوامل منتخب آمادگی جسمانی و حرکتی دانش آموزان با نقش واسطه ای کمال گرایی و عزت نفس بود. بدین منظور 120 دانش آموز پسر پایه اول راهنمایی با میانگین سنی 3/0±12 سال از منطقه یک شهر تهران به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، که شامل آزمون های چابکی (دو 9×4)، انعطاف پذیری (نشستن و رسیدن)، استقامت عضلات شکم (دراز و نشست) و استقامت قلبی– تنفسی (دو 540 متر) ایفرد بود، به مدت 20 جلسه (هفته ای 2 جلسه) تمرین و سپس در جلسه پس آزمون شرکت کردند. همچنین تمامی دانش آموزان در پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه های کمال گرایی و عزت نفس را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل کواریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنا داری 05/0P< استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل کواریانس یک راهه (با کنترل نقش واسطه ای ویژگی های شخصیتی عزت نفس و کمال گرایی) نشان داد رویکرد یادگیری مشارکتی که در آن دانش آموزان در گروه های کوچک، منظم و همگن برای هدف اصلی تلاش می کنند به طور معنا داری از رویکرد های یادگیری رقابتی و انفرادی در افزایش آمادگی جسمانی و حرکتی دانش آموزان موثرتر است (05/0 P<). به طور کلی نتایج تحقیق حاضر از نظریه یادگیری رفتاری و اجتماعی در یادگیری مشارکتی (مورگان، 2003) حمایت می کند. با توجه به نتایج این تحقیق پیشنهاد می شود برای افزایش آمادگی جسمانی و روانی دانش آموزان و استفاده از مزایای رویکرد یادگیری مشارکتی، معلمان از این رویکرد در درس تربیت بدنی بهره ببرند.

تحقیق به مقایسه اضطراب رقابتی و استراتژی های کنار آمدن با آن در ورزشکاران رزمی در سه سطح قهرمانی استانی، ملی و بین اللملی پرداخته است. 403 نفر از ورزشکاران چهار رشته رزمی ووشو، جودو، تکواندو و کاراته که در مسابقات استانی، ملی و بین المللی دارای مقام قهرمانی بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری دو پرسشنامه استاندارد ارزیابی اضطراب رقابتی با 18 سوال و شیوه های مقابله با اضطراب رقابتی با 17 سوال است. روایی پرسشنامه ها به شکل صوری و پایایی آن ها با آزمون آلفای گرونباخ 0/86 برای ارزیابی اضطراب و 0/84 برای شیوه های مقابله تایید گردید. با بهره گیری از آزمون کروسکال والیس مشخص شد: مدال آوران استانی بیشترین میزان اضطراب رقابتی شناختی و بدنی را دارند. در این بین مدال آوران بین المللی اضطراب رقابتی شناختی بیشتر و مدال آوران ملی اضطراب رقابتی بدنی بیشتر را تجربه می نمایند. همچنین مدال آوران بین المللی بیشتر از شیوه های مقابله شناختی و بدنی و مدال آوران استانی بیشتر از شیوه های مقابله منفی برای مقابله با اضطراب استفاده می نمایند. توجه به دستآوردهای دیگر مسابقات ورزشی همچون تجربه، بهسازی عملکرد و... بجای بها دادن بیش از حد به پیروزی، برای کنترل اضطراب رقابتی که یکی از عوامل کاهش موفقیت ورزشکاران است، پیشنهاد می شود.

هدف اصلی این پژوهش مقایسه شیوه­ های مختلف مقابله با استرس در میان کشتی­گیران نخبه و ماهر بود. بدین منظور از 120 کشتی­گیر (در دو گروه 60 نفری) که به­ صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کرده بودند، خواسته شد تا مقیاس سبک­های مقابله با استرس ورزشی را تکمیل کنند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره نشان داد که بین کشتی­گیران ماهر و نخبه از نظر سبک­های مقابله با استرس در سبک رویارویی تفاوت معنا­داری وجود دارد. با استناد به نتایج این پژوهش می­توان عنوان کرد که کشتی­ گیران نخبه و ماهر در مقابله با استرس ورزشی به­ترتیب، بیشتر از سبک مقابله­ای اجتنابی و رویارویی استفاده می­کنند.

مقدمه: سندروم درد پاتلوفمورال یکی از رایج ترین آسیب های مفصل زانو است، که در سنین جوانی و بیشتر در زنان شایع می باشد. به دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و کاهش حس عمقی مفصل زانو، تعادل در این افراد دچار نقصان است. هدف از مطالعه ی حاضر مقایسه ی دو روش تمرین درمانی در محیط خشکی و آب بر بهبود درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال می باشد. روش انجام پژوهش: در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 20 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال شرکت کردند، و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی تقسیم شدند. دو گروه 8 هفته و هر هفته به مدت 3 جلسه تمرین درمانی دریافت کردند. از پرسش نامه درد VAS، کاجالا kujala، تست تعادل ایستای شارپند رومبرگ و تست تعادل پویای ستاره، قبل و بعد از دوره تمرینی جهت اندازه گیری درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و انجام آزمون های آماری لازم در این مطالعه از نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته های پژوهش: هر دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از 8 هفته تمرین درمانی نشان دادند(05/0p). مقایسه ی داده های بین دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از مطالعه نشان نداد(05/0p˃). بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، انجام تمرین درمانی در آب و خشکی منجر به کاهش درد، بهبود عملکرد، بهبود تعادل ایستا و پویا در مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال می شود. اگرچه نتایج آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد، با این حال تفاوت موجود در میانگین درصد تغییرات دو گروه نشان دهنده این است که انجام تمرینات در آب بر کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال تاثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد.

هدف از این پژوهش تعیین اثر فعالیت های بدنی بر کیفیت زندگی و امید به زندگی در سالمندان استان مازندران است که با روش توصیفی - زمینه یابی به صورت میدانی اجرا شده است. جامعه آماری را کلیه سالمندان 60 سال و بیش از 60 سال استان مازندران تشکیل می دادند. از طریق روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای 400 نفر به­عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. به­منظور جمع­آوری اطلاعات از پرسشنامه فعالیت های بدنی (78/0 = α )، پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 (89/0 = α ) و مقیاس امید بزرگ سالان (74/0 = α ) استفاده شد. پرسشنامه های مذکور پس از تعیین روایی و پایایی در میان نمونه پژوهش توزیع شدند. به­منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و همچنین مدل یابی معادلات ساختاری (SEM) با تأکید بر نرم­افزار لیزرل 2/9 استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر نشان داد فعالیت بدنی کاری با ضریب مسیر 15/0 بر بعد جسمی کیفیت زندگی و با ضریب مسیر 13/0 بر بعد روحی کیفیت زندگی اثرگذار است. فعالیت بدنی ورزشی با ضریب مسیر 24/0 بر بعد جسمی کیفیت زندگی و با ضریب مسیر 30/0 بر بعد روحی کیفیت زندگی اثرگذار است و فعالیت بدنی اوقات فراغت با ضریب مسیر 53/0 بر بعد جسمی کیفیت زندگی و با ضریب مسیر 44/0 بر بعد روحی کیفیت زندگی اثرگذار است. همچنین فعالیت بدنی کاری با ضریب مسیر 27/0-، فعالیت بدنی ورزشی با ضریب مسیر 23/0 و فعالیت بدنی اوقات فراغت نیز با ضریب مسیر 21/0 بر امید به زندگی اثرگذار است.

اهداف: شخصیت از بنیادی ترین مفاهیم روان شناسی است که با تجارب مختلف تحت تأثیر قرار می گیرد. برخوردار بودن از شخصیت مطلوب یک دیدگاه ایده ال و مورد توجه برای دانشجویان هر کشوری است. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی اثر دوره آموزشی شنا بر ویژگی های شخصیتی دانشجویان بود. روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی بوده و طرح تحقیق آن از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. آزمودنی های تحقیق عبارت بودند از 60 دانشجوی دختر غیر ورزشکار که در سال تحصیلی 89-90 در دانشگاه علم و صنعت تهران مشغول به تحصیل بودند که از طریق نمونه گیری داوطلبانه و با استفاده از پرسش نامه مشخصات فردی انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایشی قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسش نامه شخصیتی برن رویتر بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره در سطح معنی داری 05/0 α< استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد آموزش شنا بر هر شش صفت شخصیتی مورد بررسی تأثیر معنی دار دارد. این دوره سبب افزایش صفات شخصیتی اعتماد به نفس، برون گرایی، اجتماعی بودن و کاهش صفات شخصیتی میل به عصبی بودن، برتری جویی و با خود بودن آزمودنی های گروه آزمایشی شده است. نتیجه گیری: با توجه به این که زندگی دانشگاهی با استرس های متعدد و پیچیده ای عجین شده است، به نظر می رسد توانایی مقابله با این استرس ها به وسیله کسب توانمندی های روان شناختی از طریق مشارکت در فعالیت جذاب و مفرح شنا امکان پذیر خواهد بود. بنابراین پیشنهاد می شود به منظور تأمین و حفظ سلامت روان شناختی و برخورداری از ویژگی های مطلوب شخصیتی از آموزش شنا به عنوان یک راه کار مؤثر استفاده شود.

مطالعه حاضر به بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات­دهنده ستون فقرات بر میزان زاویه قوس کمری، با استفاده از دستگاه بیوفیدبک فشاری در دانشجویان دختر دانشگاه شهید باهنر کرمان می­پردازد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه دانشجویان دختر مبتلا به عارضه لوردوزکمری دانشگاه باهنر کرمان است. 24 نفر از دانشجویان مبتلا به قوس کمری افزایش­یافته به­عنوان نمونه آماری انتخاب و به­طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل 12 نفری قرار داده شدند. اطلاعات مورد نیاز از طریق صفحه شطرنجی، اسپینال موس (سنجش قوس کمر)، قد سنج و ترازوی دیجیتال، گونیامتر (سنجش میزان انعطاف­پذیری عضلات سه سر رانی) و آزمون دراز و نشست (سنجش میزان استقامت عضله شکمی) جمع­آوری گردید. آزمودنی­های گروه تجربی، به مدت هشت هفته، هفته­ای سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه، با استفاده از دستگاه بیوفیدبک فشاری تمرین داده شدند. در آغاز و پایان دوره از آزمودنی ها پیش و پس­آزمون به عمل آمد و میزان لوردوز کمر، انعطاف­پذیری عضلات سه­سر رانی و استقامت عضلات شکم پیش و پس از آزمون سنجیده شد. اطلاعات جمع­آوری­شده، با استفاده از روش آماری تی مستقل و زوجی در سطح معنی­داری 95 درصد تجزیه و تحلیل شدند. نتایج، کاهشی معنی­دار در زاویه لوردوز کمری ( 001/0 P= ) ، افزایشی معنی­دار در میزان انعطاف­پذیری عضلات سه­سررانی (001/0 P= ) و افزایشی معنی­دار در استقامت عضلات شکم (001/0 P= ) در گروه تمرینی نشان داد. همچنین نتایج تحقیق تفاوت معنی­داری در میزان متغیرهای مذکور پیش و پس از آزمون در گروه کنترل نشان نداد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد انجام تمرینات ثبات­دهنده ستون فقرات سبب کاهش زاویه لوردوز کمری، افزایش انعطاف­پذیری عضلات سه­سررانی و همچنین افزایش میزان استقامت عضلات شکم می­شود.

این مطالعه نظریه بازگشتی را به کار برد تا به تعیین اولویت-های ورزشی و تمرینی در ورزش های استقامتی و انفجاری بپردازد. در این راستا مقیاس تسلط هدف محور بین 166 ورزشکار رشته های استقامتی (ورزش های دوچرخه سواری، قایق رانی، شنا و دوهای استقامتی) و انفجاری (ژیمناستیک و بسکتبال) توزیع شد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف اسمیرنوف، داده ها با آزمون آماری تی مستقل تحلیل شد. یافته ها حاکی از تفاوت معنادار بین ورزش های استقامتی و انفجاری در متغیرهای انگیختگی گریز و جدیت بود. همچنین نتایج نشان داد، انتخاب افراد برای مشارکت واقعی در ورزش های انفجاری با سبک زندگی فعالیت محوری مرتبط است درحالی که انتخاب افراد برای مشارکت واقعی در ورزش های استقامتی با سبک زندگی هدف محوری مرتبط است. این یافته ها به طور کامل اصول موجود در نظریه بازگشتی را تأییدکرد.

هدف این تحقیق توصیف نگرش شناختی، عاطفی و رفتاری مردم شهرهای استان خراسان رضوی به فعالیت های حرکتی و ورزشی با تاکید بر سلامت بود. بدین منظور، پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی، نگرش و گرایش به فعالیت های بدنی تهیه و به صورت تصادفی بین 2300 مرد و زن بالای 16 سال شهرهای استان خراسان رضوی توزیع شد که 1975 نفر(86 درصد) آن را تکمیل کردند. 31 درصد افراد در فعالیت های بدنی شرکت نمی کردند. عقب ماندن از کارهای روزانه، عدم دسترسی به اماکن ورزشی و عادت نداشتن مهم ترین علل شرکت نکردن؛ کسب نشاط و شادابی، تقویت جسم و جان و حفظ تناسب اندام مهم ترین انگیزه شرکت در فعالیت های بدنی بود. بیشتر افراد به ترتیب به فعالیت های فوتبال، والیبال، بدنسازی و پیاده روی می پرداختند. وضعیت تأهل، تحصیلات، شغل، درآمد ماهانه، هزینه خانوار و هزینه ورزش، بر نگرش به فعالیت های بدنی تاثیر داشت(05/0P<). جنسیت، سن، تعداد خانوار و نیز گرایش داشتن و نداشتن به انجام فعالیت های بدنی تاثیری بر نوع نگرش آنها به ورزش نداشت(05/0P>). تفاوت در جنسیت، سن، وضعیت تأهل، تعداد خانوار، تحصیلات، شغل، هزینه خانوار و هزینه ورزش بر گرایش آنها به انجام فعالیت های بدنی تاثیر داشت(05/0P<). در حالی که درآمد ماهانه تاثیری بر گرایش به انجام فعالیت های بدنی نداشت(05/0P>). نظر به این که برنامه ریزی متناسب با علائق عامل مؤثری در ترغیب مردم به انجام فعالیت های بدنی است؛ مدیریت ورزش و حوزه سلامت نقش مهمی در جلب رضایت مردم و گرایش آنها به انجام فعالیت های بدنی و گسترش سلامت دارد.

هدف تحقیق حاضر بررسی روند تغییر حالت های هیجانی و عاطفی در یک و دو جلسه فعالیت شبیه سازی شده فوتبال بود. بدین منظور 10 آزمودنی مرد داوطلب که به طور منظم در فعالیت های ورزشی شرکت می کردند پروتکل تمرینی دراست و همکاران (2000) را اجرا کردند. مقیاس خودارزیابی آدمک که سه خرده مقیاس لذت، انگیختگی و تسلط را اندازه گیری می کرد قبل، بعد و در هر 15 دقیقه دوره فعالیت 90 دقیقه ای اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد که با افزایش زمان تمرین میزان لذت (46/18=F و 0001/0=P) و انگیختگی (58/25=F و 0001/0=P) بیشتر و میزان تسلط (37/21=F و 0001/0=P) کاهش می یابد. همچنین تمرین دوم در یک روز با افزایش لذت (06/21=F و 0001/0=P) و انگیختگی (11/10=F و 001/0=P) و کاهش تسلط (33/27=F و 0001/0=P) نسبت به دوره های دیگر همراه بود. نتایج با استناد به رویدادهای درونی بازی فوتبال و ریتم شبانه روزی بدن بحث شد.

هدف از تحقیق حاضر تاثیر انواع تمرین ثابت و متغیر بر یادداری و انتقال دقت پرتاب از بالای شانه در کودکان پیش دبستانی است. به این منظور 36 کودک دختر و پسر راست دست به طور داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند و بر اساس نمرات پیش آزمون در سه گروه تمرین ثابت، متغیر قالبی و متغیر تصادفی منتسب شدند. گروه تمرین ثابت با هدفی به ابعاد 60 در60 و گروه های دیگر با اهدافی به ابعاد 30 در30، 60 در60 و 90 در90 سانتی متر پرتاب از بالای شانه را تمرین نمودند. مرحله اکتساب شامل 6 دسته کوشش 6 تایی در طی 2 روز بود. آزمون یادداری پس از24 ساعت اجرا شد و آزمون انتقال 10 دقیقه پس از آزمون یادداری با تغییر در اندازه هدف انجام شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس عاملی و تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 > α استفاده شد. در آزمون یادداری تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایش مشاهده نشد ولی در آزمون انتقال عملکرد گروه تمرین متغیر تصادفی به طور معنی داری برتر از سایر گروه ها بود.(033/0 > (p . نتایج نشان می دهد استفاده از تمرینات متغیر به ویژه تمرین متغیر تصادفی در کودکان می تواند به طور موثری در انتقال دقت پرتاب از بالای شانه تاثیر داشته باشد.

هدف و زمینه تحقیق: هدف اصلی روانشناسی ورزشی توسعه عملکرد ورزشکاران است و یکی از عوامل روانی که رابطه نزدیکی با عملکرد بهینه ورزشی داردمهارت توجه می باشد. هدف اصلی تحقیق حاضر تدوین هنجار برای آزمون توجه و تعیین پایایی و روایی آن در گروهی از ورزشکاران دختر و پسر استان های منتخب کشور بود. روش شناسی تحقیق: روش تحقیق مورد استفاده از نوع توصیفی برای تدوین نورم می باشد. جامعه آماری تحقیق را کلیه ورزشکاران دختر و پسر استان های خراسان رضوی، اصفهان، تهران، خوزستان و مرکزی تشکیل می دادند. نمونه های آماری شامل 1200 نفر( 600 ورزشکار دختر) و ( 600 ورزشکار پسر) از پنج استان کشور بودند که به روش های نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای متناسب با جمعیت برای انتخاب آزمودنی ها استفاده شد. ابزار اندازه گیری این تحقیق پرسشنامه اطلاعات فردی و آزمون توجه بر اساس جدول سیاه و قرمز بود که برای تدوین و هنجاریابی آن در ورزشکاران ایرانی استفاده شد. در این تحقیق برای تحلیل داده ها ابتدا از آمار توصیفی برای طبقه بندی، تعیین شاخص های مرکزی و پراکندگی استفاده گردید. سپس ازمعادله Z و محاسبه نقاط درصدی در هر آزمون و از روی رتبه های درصدی به تفکیک آزمون های مختلف هنجار آزمون توجه تهیه گردید. یافته های تحقیق: نتایج نشان داد، میانگین امتیاز مهارت توجه در ورزشکاران دختر با حضور محرک مزاحم 26/0±95/27 و بدون محرک مزاحم 24/0± 06/32 و در ورزشکاران پسر با حضور محرک مزاحم 39/5±79/30 و بدون محرک مزاحم 81/4±84/34 می باشد. همچنین تفاوت معنی داری بین میزان توجه ورزشکاران دختر و پسر در هر دو آزمون های توجه بدون محرک مزاحم و با محرک مزاحم مشاهد شد(00/0=P). پایایی آزمون توجه از طریق آزمون – آزمون مجدد مورد بررسی قرار گرفت و همبستگی معنی داری در ورزشکاران دختر با حضور و بدون حضور محرک مزاحم( به ترتیب911/0=r و 951/0=r) و ورزشکاران پسر(به ترتیب932/0=r و 983/0=r) محاسبه گردید(00/0=P). نتیجه گیری: با توجه به پایایی و روایی مناسب آزمون توجه سیاه و قرمز، مربیان ورزشی می توانند از هنجار تدوین شده برای تعیین میزان توجه ورزشکاران دختر و پسر رشته های ورزشی مختلف و توسعه این قابلیت روانی در ورزشکاران از این آزمون استفاده نمایند.

هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین شاخص توده بدنی (BMI) و توانایی های ادراکی - حرکتی در کودکان دختر و پسر 5/11-7 ساله بود. در این مطالعه مقطعی 592 نفر (294 دختر و 298 پسر) از دانش آموزان 7 تا 5/11 ساله شهر نهاوند با روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. قد و وزن دانش آموزان اندازه گیری شد و شاخص توده بدنی محاسبه گردید. برای کودکان معیار اضافه وزن برابر با (صدک95<BMI>صدک85) وچاقی برابر با( BMI>صدک95) براساس صدک های BMI مرکز کنترل بیماریها (CDC)در نظرگرفته شد. برایبررسیتوانایی هایادراکی - حرکتیدرکودکانازآزمونتواناییحرکتیبرونینکز- اوزرتسکیاستفادهشد. این آزمون شامل 8 خرده مقیاس چابکی وسرعت دویدن،تعادل، هماهنگی دوسویه، قدرت، سرعت پاسخ، کنترل بینایی–حرکتی، هماهنگی اندام فوقانی وسرعت وچالاکی اندام فوقانی است. بر اساس تجزیه و تحلیل داده ها رابطه بین BMI و توانایی های ادراکی حرکتی این کودکان با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن معنادار بود (05/0(p<. توانایی های ادراکی حرکتی در پسران به طور معناداری بهتر از دختران بود (05/0p<). بر اساس نتایج این مطالعه توانایی های ادراکی - حرکتی کودکان در سنین 5/11 - 7 سال باBMIآنان ارتباط دارد و بر این اساس باید بر لزوم و اهمیت ارتقا روش زندگی فعال بویژه در دوران کودکی تاکید شود.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین بهره هوشی، هوش هیجانی و آمادگی حرکتی با یادگیری مهارت هایپنجه و سرویس والیبال بود. این مطالعه از نوع توصیفی و نیمه تجربی بود. جامعه آماری، دانش آموزان پسر 17-16 ساله دبیرستان های شهر الشتر به تعداد 1445 نفر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای تعداد 60 دانش آموز به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. برنامه تمرین 12 هفته ای، هفته ای 3 جلسه به شیوه تمرینات مسدود اجرا شد، تا در نهایت آزمودنی ها با تمرین 1800 کوششی در دو مهارت پنجه و سرویس والیبال به فلات در اجرا رسیدند. ابزار گردآوری اطلاعاتشامل پرسشنامه محقق ساخته اطلاعات فردی، فعالیت بدنی و ورزشی، پرسشنامه بهره هوشی ریون، پرسشنامه هوش هیجانی شاته،آزمون های مهارتی پنجه و سرویس والیبال ایفرد و آزمون های استاندارد آمادگی حرکتی بود. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی در سطح معناداری 50/0p<انجام شد. همبستگی بین بهره هوشی و هوش هیجانی با اجرای مهارت های پنجه و سرویس والیبال در مرحله شناختی یادگیری معنادار و در بالاترین حد خود قرار داشت. این همبستگی در مراحل حرکتی و خودکاری یادگیری کاهش یافت. از طرفی همبستگی بین آمادگی حرکتی با اجرای این مهارت ها در مرحله شناختی و حرکتی یادگیری پائین ولی معنادار بود. این همبستگی در مرحله خودکاری یادگیری به بالاترین حد خود رسید. بهره هوشی و هوش هیجانی در مرحله شناختی و آمادگی حرکتی در مرحله خودکاری یادگیری مهارت های پنجه و سرویس والیبال مهمتر هستند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط جهت گیری ورزشی و اضطراب رقابتی در ورزشکاران زن و مرد رشته های ورزشی تیمی و انفرادی شرکت کننده در دهمین المپیاد ورزشی دانشگاه های سراسر کشور در سال 1389 است. تحقیق حاضر از نوع توصیفی و روش تحقیق همبستگی است. به این منظور، 688 نفر (351 مرد و 337 زن) با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده از بین دانشجویان شرکت کننده در این مسابقات انتخاب شدند. نخست کل آزمودنی های انتخاب شده، در اردوی آمادگی به منظور شرکت در این مسابقات، پرسشنامة جهت گیری ورزشی گیل را تکمیل کردند، سپس چند ساعت قبل از مسابقه به پرسشنامة اضطراب رقابتی مارتنز پاسخ دادند. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانة همزمان، آزمون آماری تحلیلی واریانس چند متغیره (ANOVA) و آزمون آماری تی مستقل (t.test) بررسی شد. نتایج نشان داد که جهت گیری ورزشی، اضطراب رقابتی را پیش بینی می کند. در واقع با افزایش رقابت طلبی و هدف گرایی، اضطراب رقابتی کاهش اما با افزایش تمایل به پیروزی، اضطراب رقابتی نیز افزایش یافت. همچنین مشاهده شد زنان ورزشکار نسبت به مردان ورزشکار مضطرب تر بودند (001 /0=P) . ضمن اینکه اضطراب رقابتی ورزشکاران رشته های انفرادی نسبت به ورزشکاران رشته های ورزشی تیمی بیشتر بود (004 /0=P) . در نهایت، نتایج نشان داد که مردان ورزشکار رقابت طلب تر بودند و تمایل به پیروزی بیشتری نسبت به زنان ورزشکار داشتند، درحالی که زنان ورزشکار هدف گراتر از مردان ورزشکار بودند (002 /0=P) ، اما بین جهت گیری ورزشی ورزشکاران رشته های تیمی و انفرادی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05 /0P>).

افسردگی، و اضطراب از اختلالات رایج سلامت روانی جوانان و نوجوانان است که در صورت رفع نشدن به بروز مشکلات عمده ای منجر می شود. از طرفی، فعالیت جسمی و ورزش از طریقِ اثرات فیزیولوژیکی و اجتماعی می تواند در کاهش افسردگی و اضطراب مؤثر باشد 213 دختر و 261 پسر به روش تصادفی خوشه ای از میان دانش آموزان شهرستان ساوه انتخاب شدند. سطح فعالیت جسمی با پرسشنامهIPAQ (روایی: قابل قبول، پایایی: 76/0) و میزان افسردگی و اضطراب با پرسشنامه HADS (روایی: قابل قبول، پایایی: 84/0) اندازه گیری شد. برای تعیین ارتباط بین سطح فعالیت جسمی با اضطراب و افسردگی از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن و برای تعیین تفاوت گروه های دختر و پسر از نظر سطح فعالیت جسمی، افسردگی و اضطراب از آزمونِ t مستقل (05/0 =α) استفاده شد. نتایج نشان داد فعالیت جسمی با میزان افسردگی در دختران ارتباط معکوس، ولی غیر معنی دار(08/0- =r)، و در پسران ارتباط معکوس و معنی دار(15/0- =r) داشت. همچنین فعالیت جسمی با میزان اضطراب در دختران ارتباط معکوس و غیرمعنی-دار(05/0- =r) و در پسران ارتباط معکوس و معنی دار (14/0- =r)داشت؛ بنابراین، میزان همبستگی به دست آمده در پسران چندان زیاد نیست و در دختران نیز غیرمعنی دار است که علت را می توان کمبود ساعات درس تربیت بدنی در مدارس دانست. به طور کلی، تجزیه و تحلیل داده ها و جمع بندی مبانی نظری و سایرِ تحقیقات بیانگرِ این است که افزایش فعالیت جسمی می تواند موجب کاهش افسردگی و اضطراب دانش آموزان شود.

جوّ اجتماعی، مانند کلاس درس یا تیم ورزشی، تعیین کننده جوّ انگیزشی است که فرد ادراک می کند. همچنین محققان گزارش کرده اند که بازیکنان تیم های ورزشی مختلف از نظر عوامل روان شناختی متفاوت اند که این امر می تواند به جو انگیزشی تیم ورزشی مرتبط باشد. تا کنون، مطالعات اندکی به بررسی این موضوع در ورزشکاران نخبه پرداخته اند؛ از این رو هدف از این تحقیق بررسی جو انگیزشی ادراک شده و ارتباط آن با اضطراب و عزت نفس در ورزشکاران نخبه و غیرنخبه رشته های تیمی است. شرکت کنندگان در این تحقیق شامل 116 ورزشکار مرد در دامنه سنی 18 تا 29 سال (با میانگین سن 7/3±24) بودند که در یکی از سطوح نخبه یا غیرنخبه مشغول فعالیت بودند (55 نفر نخبه و 61 نفر غیرنخبه). در این تحقیق از نسخه دوم پرسشنامه جو انگیزشی ادراک شده در ورزش (PMCSQ-2) برای ارزیابی انگیزش، مقیاس اضطراب ورزشی (SAS) برای ارزیابی اضطراب و پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت (SEI) برای اندازه گیری عزت نفس ورزشکاران استفاده شد. از آزمون کولموگروف - اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن داده ها، روش های آمار توصیفی برای گزارش امتیازات ورزشکاران، آزمون تحلیل واریانس یک سویه برای تفاوت در عملکرد بین دو گروه استفاده شد و همچنین با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون ارتباط اضطراب و عزت نفس با جو انگیزشی ادراک شده بررسی شد. نتایج نشان داد در ورزشکاران نخبه، در مقایسه با همتایان غیرنخبه آن ها، جو انگیزشی ادراک شده بیشتر از نوع تکلیف محور است، اما از لحاظ عزت نفس و اختلال تمرکز تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود ندارد. در بُعد تکلیف محور، نمرات ورزشکاران نخبه در یادگیری مشارکتی و نقش مهم بیشتر از همتایان غیرنخبه شان بود. با بررسی همبستگی ها مشاهده شد بین جو تکلیف محور و خودمحور، اضطراب پیکری و جو تکلیف محور، جو تکلیف محور و نگرانی، اختلال تمرکز با جو تکلیف محور، اضطراب پیکری و عزت نفس و نیز نگرانی و عزت نفس در سطح 05/0 رابطه ای معنی دار و معکوس وجود دارد. با توجه به نتایج این پژوهش و تحقیقات مشابه به نظر می رسد عملکرد ورزشکاران آشکارا تحت تأثیر ویژگی های روانی قرار می گیرد. عوامل روانی می تواند موجب تمایز بین ورزشکاران نخبه و غیرنخبه شود. افزایش سطح آمادگی روانی باعث افزایش درصد موفقیت ورزشکاران می شود و احساس کفایت و شایستگی در آن ها به وجود می آورد که باعث افزایش انگیزش، اعتماد به نفس و عزت نفس می شود و در نهایت، به پیشرفت در عملکرد ورزشی منجر می گردد. به مربیان توصیه می شود با دادن تمرینات منظم، تشویق و پاداش ها، دادن بازخورد به موقع و همچنین استفاده از راه-کارهایی برای افزایش اعتماد به نفس و کاهش اضطراب، انگیزش را در ورزشکاران و فراگیرندگان خود افزایش دهند.

هدف از این پژوهش پیش بینی عملکرد کمانداران ماهر براساس عوامل روانشناختی انگیختگی، فعال سازی، اضطراب، انگیزش و ویژگی های شخصیتی بر مبنای بُعد شخصیتی برونگرایی / درونگرایی است. طی یک مطالعه همبستگی از نوع پیش بینی، از بین جامعة آماری کمانداران عضو تیم ملی و افراد دعوت شده به این تیم، 34 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند. مقدار انگیختگی با اندازه گیری سطح هدایت الکتریکی پوست تعیین شد و برای سنجش اضطراب صفتی از آزمون اضطراب رقابتی ورزشی ، برای سنجش اضطراب حالتی از سیاهه اضطراب حالتی رقابتی (نسخه دوم) ، برای اندازه گیری انگیزش از مقیاس انگیزش ورزشی و برای سنجش بُعد شخصیتی برونگرایی/ درونگرایی، پرسشنامه شخصیتی آیزنک مورد استفاده قرار گرفت. آزمون همبستگی پیرسون برای تعیین میزان همبستگی و مدل رگرسیون خطی چندگانه برای پیش بینی عملکرد آزمودنی ها استفاده شد. نتایج نشان داد که بین عملکرد کمانداران و انگیختگی، فعال سازی، انگیزش (درونی و بیرونی) و بُعد شخصیتی برونگرایی / درونگرایی ضریب همبستگی مثبت معنی داری وجود دارد. اما هیچ یک از متغیرهای اضطراب (صفتی، شناختی و بدنی) با عملکرد، ضریب همبستگی معنی داری نداشتند و در نتیجه، پیش بینی کنندة عملکرد این ورزشکاران نبودند. متغیرهای انگیختگی و فعال سازی با هم (05 /0 P< و 418 /79 =(31و2)F و 837 /0 =R2 ، انگیزش درونی (05 /0 P< و 826 /1031 = (30و1)F و 972 /0 = R2) و برونگرایی / درونگرایی (05 /0 P< و 199 /330=(33و1)F و 909 /0 = R2) به طور معنی داری، توانایی پیش بینی عملکرد کمانداران را داشتند. اما انگیزش بیرونی، پیش بینی کنندة عملکرد این ورزشکاران نبود. توصیه می شود مربیان در استعدادیابی، آموزش، انتخاب و شرکت دادن کمانداران در مسابقات، به متغیرهای مذکور توجه کافی داشته باشند.

در این تحقیق به ویژگی های روان شناختی دوچرخه سواران تیم ملی پرداخته شده و سؤال اصلی تحقیق این است که ویژگی های روان شناختی متضمن موفقیت ورزشی دوچرخه سواران نخبه چیست؟ جامعه آماری تحقیق حاضر را تمامی دوچرخه سواران تیم ملی تشکیل می دهند. با توجه به اینکه تعداد اعضای جامعه آماری 22 نفر است و طرح تحقیق حاضر نیز توصیفی بوده، ابزار مورد استفاده در این پژوهش عبارت اند از: مقیاس هوشی تهران - استانفورد - بینه، پرسشنامه استحکام ذهنی مدی و کوباسا و پرسشنامه شخصیتی چندوجهی مینه سوتا در نهایت، با استفاده از مدل آماری تحلیل واریانس دوطرفه و رگرسیون چندمتغیری به آزمون سؤالات تحقیق پرداخته و مشخص شد تفاوت چندانی بین نیم رخ هوشی دوچرخه سواران با استانداردهای هوشی وجود ندارد و تنها حافظه فعال این افراد بیشتر از حد نرمال است. همچنین، میزان تعهد، کنترل و سرسختی روانی (در کل) در دوچرخه سواران بیشتر از حد متوسط یا مورد انتظار است در حالی که میزان چالش از حد مورد انتظار جامعه کمتر است. میزان بروز ویژگی های افسردگی، هیستری، جامعه ستیزی، اسکیزوئید و مانیا در دوچرخه سواران در حد مورد انتظار جامعه است، ولی ویژگی های پارانویید و اضطراب و تنش در آن ها بیشتر از حد مورد انتظار و ویژگی هیپوکندریا کمتر از حد مورد انتظار یا نورم جامعه است.

هدف این پژوهش، تعیین ارتباط احتمالی شکست و موفقیت و انتظارات خودکارامدی در یادگیری مهارت تیراندازی بود. آزمودنی ها 63 دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه ارومیه بودند که در دو گروه تجربی و یک گروه کنترل سازماندهی شدند. آزمودنی ها در برنامة آموزش تیراندازی با تفنگ بادی به مدت یک روز و سپس به مدت سه روز در تمرینات شرکت کردند. در پایان هریک از جلسات تمرین، گروه تجربی اول بازخورد کلامی حاکی از عملکرد موفقیت آمیز (امتیاز بالا، خطای کم) دریافت کردند. گروه دوم بازخورد کلامی مبنی بر عملکرد ضعیف (امتیاز کم، خطای زیاد) دریافت کردند. گروه کنترل بازخوردی دریافت نکرد. در پایان دورة تمرین و نیز پس از 48 ساعت بی تمرینی کلیة آزمودنی ها تکلیف معیار شامل یک نیم فرم تیراندازی را به عنوان آزمون عملکرد و یادداری اجرا کردند. قبل از انجام تکلیف معیار در مرحلة یادداری آزمودنی ها پرسشنامة خودکارامدی باندورا و آدامز را شامل یک سؤال پاسخ آزاد دربارة علت اصلی عملکرد و نیز پنج سؤال دیگر در مورد پیش بینی سطح اجرای آتی خود در آزمون یادداری پاسخ دادند. داده های آزمون یادداری به منظور بررسی تفاوت های احتمالی ناشی از متغیرهای تحقیق با استفاده از آزمون واریانس یک متغیره و آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین ارتباط معنادار بین اجرای تخمینی و واقعی (در سطح آلفای 05 /0) تحلیل شد. نتایج نشان داد گروه شکست و گروه کنترل عملکرد ضعیف تری نسبت به گروه موفقیت داشتند. همچنین عوامل سطح و قدرت خودکارامدی ادراک شده در پرسشنامة خودکارامدی اعضای گروه موفقیت بالاتر از گروه کنترل و شکست و از نظر آماری معنادار بود. در نهایت ارتباط اجرای پیش بینی شده و اجرای واقعی فقط در گروه موفقیت معنادار بود. یافته ها از نظریة باندورا در زمینة آثار تجارب موفقیت آمیز بر ارتقای خودکارامدی حمایت میکند.