حسین خادم

مقدمهاین پژوهش به منظور تبیین سهم مولفه های رویارویی با مسلمات هستی (مرگ، آزادی، تنهایی و پوچی) در پیش بینی نشانه های اضطراب و افسردگی انجام شده است. روش389 نفر از دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد شامل 218 مرد و 171 زن، در سال تحصیلی 94- 95 به عنوان نمونه پژوهش حاضر بودند که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از زیر مقیاس های اضطراب و افسردگی در مقیاس افسردگی، اضطراب، تنیدگی ( DASS )، مقیاس اضطراب مرگ ( DAS )، نسخه سوم مقیاس احساس تنهایی ِ UCLA ( UCLA-LS )، زیرمقیاس وجود معنا در زندگی از پرسشنامه معنادار بودن زندگی ( MLQ ) و مقیاس مسئولیت پذیری ِ پرسشنامه روانشناختی کالیفرنیا ( CPI ) جمع آوری شده و با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. یافته هااضطراب مرگ و احساس تنهایی به صورت مستقیم و معنادار با نشانه های افسردگی رابطه داشتند. رابطه معنادار بودن زندگی و نشانه های افسردگی نیز معکوس و معنادار بود. همچنین مولفه های احساس تنهایی، مسئولیت پذیری و اضطراب مرگ توانایی پیش بینی نشانه های اضطراب را دارند، همچنین احساس تنهایی و معنادار بودن زندگی توانایی پیش بینی نشانه های افسردگی را دارند. بحث و نتیجه گیریبر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان رویارویی با مسلمات هستی را از جمله عوامل موثر در ایجاد نشانه های اضطراب و افسردگی دانست. همچنین احساس تنهایی تنها مولفه از مولفه های رویارویی با مسلمات هستی است که به طور مشترک به نشانه های اضطراب و افسردگی در جوانان می انجامد.

مقدمه:این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش تلقیح استرس بر پرخاشگری بدنی، کلامی و خصومت نوجوانان پسر صورت گرفت. روش:پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش و گواه است. جامعه ی پژوهش حاضر پسران دانش آموز 12- 15 ساله ی منطقه ی 6 مشهد بود. نمونه ی پژوهش 24 دانش آموز بود که براساس کسب بیشترین نمره در آزمون پرخاشگری باس- پری انتخاب شده بودند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شده بودند. ابزار این پژوهش پرسشنامه ی پرخاشگری باس- پری بود. آزمودنی های گروه آزمایش، آموزش تلقیح استرس را در 8 جلسه دریافت کردند. اما گروه گواه هیچ نوع خدمات روانشناختی دریافت نکردند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس یک متغیره و چند متغیره انجام شد. یافته ها:نتایج نشان داد آموزش تلقیح استرس خصومت، پرخاشگری بدنی و پرخاشگری کلامی را در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معناداری کاهش می دهد (01/0>p). اما خشم در اثر آموزش تلقیح استرس تغییر معناداری در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه نکرد. نتیجه گیری:آموزش تلقیح استرس با اثرگذاری بر ابعاد شناختی و رفتاری پرخاشگری روشی مؤثر برای کاهش میزان پرخاشگری و خصومت است. با وجود این، یک مداخله ی جامع تر (شامل خانواده و محیط اجتماعی) با جلسات درمانی بیشتر احتمالا می تواند بر کاهش خشم (بعد هیجانی پرخاشگری) تأثیرگذار باشد.