بیتا عباسی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر کاهش نارسایی هیجانی زنان متقاضی طلاقانجام شد.روش مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر کرمانشاه در سال 1396 بود که از بین آن ها 30 نفر به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند. مداخله روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر روی گروه آزمایش به صورت گروهی، هفته ای دو بار در 9 جلسه 60 دقیقه ای اجرا شد؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. از پرسشنامه آلکسی تایمیا تورنتو در پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری اطلاعات استفاده و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس یک متغیره تجزیه وتحلیل شد. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که پس از کنترل اثر پیش آزمون، در مرحله پس آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل، در میزان نمرات ناگویی خلقی تفاوت معنادار وجود دارد. با توجه به نتایج تحقیق چنین به نظر می رسد گروه درمانی با رویکرد روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر کاهش نارسایی هیجانی زنان متقاضی طلاق مؤثر است. بنابراین، اجرای چنین درمانی در مراکز مشاوره پیشگیری از طلاق و کلینیک های مددکاری اجتماعی ضروری به نظر می رسد. 

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی برنامه آموزشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی برافزایش شادکامی مادران دارای نوجوان کم توان ذهنی انجام گرفت. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. نمونه آماری این پژوهش را 30 نفر از مادران نوجوانان کم توان ذهنی شهر سرپل ذهاب در سال تحصیلی 95-1394 تشکیل دادند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند به نحوی که در هر گروه 15 نفر قرار داشتند. گروه آزمایش، برنامه آموزشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی را در 8 جلسه دریافت کرد ولی گروه کنترل هیچ نوع آموزشی را دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه شادکامی استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که برنامه آموزشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی در افزایش شادکامی مادران دارای نوجوانان کم توان ذهنی اثر مثبت و معناداری داشت. یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن بود که می توان از برنامه آموزشی کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی برای کاهش مشکلات ناشی از داشتن فرزند کم توان ذهنی استفاده کرد