سپیده شبانی

مقدمه: با توجه به استفاده گسترده از آموزش مجازی در دانشگاه های کشور، ضرورت ادامه آموزش در قالب آموزش الکترونیک در بحران کرونا، به عنوان روش جایگزین آموزش حضوری و همچنین بهره گیری از تجارب و دیدگاه استادان در راستای بهبود کیفیت و کمیت آموزش الکترونیک در آینده، سبب شد تا مطالعه ای با عنوان واکاوی تجارب استادان علوم ورزشی از چالش ها و رهاوردهای آموزش مجازی در دوره همه گیری کرونا طراحی و اجرا شود. روش پژوهش: پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و طرح پدیدارشناسانه توصیفی صورت گرفت. مشارکت کنندگان در پژوهش، استادان علوم ورزشی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان بودند که به روش نمونه گیری هدفمند ملاک مدار انتخاب شدند. فرایند مشارکت در پژوهش، تا زمان اشباع داده ها ادامه پیدا کرد. به منظور گردآوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختاریافته عمیق و برای تحلیل محتوای داده های کیفی از روش کلایزی استفاده شد. یافته ها: بر اساس تحلیل تجارب مشارکت کنندگان، پنج تم اصلی (ناکارامدی تدریس دروس عملی، نبود بسترهای مورد نیاز آموزش مجازی، ضرورت توجه به ملاحظات حین تدریس، کیفیت ارزشیابی و رهاوردهای آموزش مجازی) و 26 مضمون مشخص شد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها مشخص شد تدریس آنلاین دروس عملی، از مطلوبیت کافی برخوردار نیست، ازاین رو پیشنهاد می شود از شیوه های جایگزین و مکمل منطبق با اهداف آموزشی فراگیران در این دروس با رعایت پروتکل های بهداشتی استفاده شود. همچنین با توجه به ضعف بسیار در سامانه های آموزش مجازی، بهتر است زیرساخت ها تقویت شده و از سامانه های مناسب تری استفاده شود.

مقدمه: هدف این پژوهش شناخت و اولویت بندی اقدام های فرهنگی مؤثر در ارتقای آداب حضور در استادیوم های فوتبال ایران با هدف ارتقای امنیت آنها بود. روش پژوهش: این پژوهش از نوع ترکیبی است که در بخش کیفی، اقدامات فرهنگی مؤثر در ارتقای آداب حضور استادیوم های فوتبال ایران طی سیزده مصاحبه نیمه ساختاریافته با متخصصان و تحلیل محتوای عرفی داده ها شناسایی شد. در بخش کمی پژوهش نیز دوازده نفر از شرکت کنندگان بخش کیفی، اقدامات شناسایی شده را به منظور اولویت بندی، در ماتریس مقایسه های زوجی از نظر اهمیت به صورت دوبه دو مقایسه کردند و داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزار Expert choice تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد الگوسازی فرهنگی با وزن نسبی 177/0 مهم ترین اقدام در توسعه آداب حضور افراد در استادیوم های فوتبال ایران است. فرهنگ پذیری، پشتوانه سازی قانونی، نظارت و کنترل، مدیریت و برنامه ریزی، پشتوانه سازی اجرایی، سازماندهی کارگزاران ورزشی، هم اندیشی و شبکه سازی، و ارتقای آکادمیک به ترتیب با وزن های 167/0، 122/0، 121/0، 119/0 و 107/0، 071/0، 068/0 و 048/0 در اولویت های بعدی قرار گرفتند (01/0= نرخ ناسازگاری). نتیجه گیری: به نظر می رسد شناسایی الگوهای رفتاری مناسب و معرفی آنها به جوامع هدف اعم از تماشاگران، ورزشکاران، مربیان و غیره توسط سازمان دهندگان مسابقات فوتبال و همچنین سیاستگذاران حوزه فرهنگی-ورزشی و نیز تخصیص و هزینه کرد درست بودجه های فرهنگی در این مسیر، بتواند در تربیت نسلی نو از هواداران فوتبال و ارتقای امنیت استادیوم های فوتبال در آینده کمک شایانی کند. با این حال، آن دسته از اقداماتی که در اولویت بندی صورت گرفته در رده های پایین قرار گرفته اند، همچنان حائز اهمیت اند و نباید مورد غفلت قرار گیرند. 

نهادهای تربیتی نقش اساسی در جامعه پذیری افراد، انتقال و نهادینه سازی ارزش ها و هنجارهای فرهنگی و اجتماعی دارند. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی نقش نهادهای تربیتی در نهادینه سازی فرهنگ و آداب حضور در استادیوم های فوتبال ایران بود. پژوهش حاضر از نوع اکتشافی و روش آن کیفی از نوع تحلیل محتوای عرفی بود. 13 مصاحبه نیمه ساختاریافته عمیق با متخصصان حوزه مدیریت ورزشی و جامعه شناسی که بر اساس نمونه گیری هدفمند ملاک مدار انتخاب شده بودند ، تا رسیدن به حد اشباع نظری، انجام شد. داده های به دست آمده با استفاده از کدگذاری باز و محوری تجزیه و تحلیل شدند. اعتبار کدگذاری ها نیز با بازبینی و کنترل صحت کدهای استخراج شده و کدگذاری مجدد مصاحبه ها توسط دو نفر متخصص همکار مورد تأیید قرار گرفت. یافته ها نشان داد نهادهای تربیتی همچون خانواده، رسانه، آموزش و پرورش و آموزش عالی در قالب چهار تم اصلی و 13 مقوله شامل فرهنگ پذیری (آموزش فرزندان، خانواده ها، دانش آموزان، دانشجویان، معلمان و اساتید، شهروندان)، الگوسازی و انتقال الگوهای فرهنگی-هواداری (تولید محتوای فرهنگی، آگاهی بخشی و اطلاع رسانی، اشاعه و ترویج الگوهای فرهنگی)، ارتقا آکادمیک فرهنگ هواداری (توسعه مطالعات فرهنگی و غنی سازی محتوای کتب درسی) و هم اندیشی و شبکه سازی فرهنگی (تعامل و همکاری متقابل و زمینه سازی تحقق اهداف فرهنگی) در شکل گیری و نهادینه سازی فرهنگ و آداب حضور در استادیوم های فوتبال نقش دارند. به نظر می رسد توجه بیشتر نهادهای تربیتی به امر آموزش مخاطبین ورزشی، تلاش در جهت الگوسازی و انتقال الگوهای فرهنگی و هم چنین هم اندیشی و شبکه سازی این نهادها با یکدیگر بتواند به واسطه توسعه فرهنگ و آداب حضور افراد در استادیوم های فوتبال، سطح خشونت و پرخاشگری تماشاگران و سایر افراد حاضر در استادیوم ها را کاهش دهد و از وقوع حوادث امنیتی پیشگیری نماید.

زمینه و هدف : عقیده بر این است که آشنایی تماشاگران با آداب و فرهنگ حضور در ورزشگاه ها در بهبود سطوح امنیّت آن ها مؤثر است؛ ازاین رو هدف پژوهش پیش رو، بررسی نقش نیروی انتظامی در ارتقای فرهنگ و آداب حضور تماشاگران در ورزشگاه های فوتبال ایران بود. روش: پژوهش کیفی حاضر، اکتشافی بوده و در آن، از روش تحلیل محتوای عرفی برای دستیابی به اهداف استفاده شد. شرکت کنندگان پژوهش، پنج نفر از افسران ارشد نیروی انتظامی و متخصص در تأمین امنیّت مسابقات فوتبال، ده نفر از متخصصان دانشگاهی در حوزه های مدیریت امنیّت ورزشی، خشونت و پرخاشگری و جامعه شناسی ورزشی و سه نفر از کارشناسان فوتبال و متخصص در سازماندهی مسابقات بودند که بر اساس نمونه گیری هدفمند از نوع ملاکی انتخاب شدند. داده های حاصل از مصاحبه ها، کدگذاری شد و دو نفر متخصص همکار، اعتبار کدگذاری ها را با بازبینی و کنترل صحت کدهای استخراج شده و کدگذاری مجدد مصاحبه ها تأیید کردند. یافته ها: نیروی انتظامی می تواند در قالب چهار مقوله اصلی و نُه (9) مقوله فرعی ذیل آن ها؛ با عناوین بسترسازی فرهنگی (برنامه ریزی فرهنگی، محتواسازی فرهنگی، دانش افزایی و آگاهی بخشی)، فرهنگ پذیری (آموزش شهروندان و توانمندسازی نیروهای انتظامی)، خط مشی های کنترلی (تدابیر نظارتی و الزامات اجرایی) و مدیریت ارتباطات و تعاملات (هماهنگی و همکاری نظام مند و تعاملات فرابخشی) در ارتقای فرهنگ و آداب حضور تماشاگران در ورزشگاه های فوتبال نقش آفرین باشد. نتایج: نیروی انتظامی یکی از بازیگران اصلی در بهبود فضا و محیط ورزشگاه های فوتبال است و می تواند با توسعه فرهنگ و آداب حضور در ورزشگاه ها، سطح خشونت و پرخاشگری تماشاگران و سایر افراد حاضر در ورزشگاه ها را کاهش دهد و موجب ارتقای سطح امنیّت ورزشگاه و ایجاد احساس امنیّت افراد حاضر در آن شود.

پژوهش حاضر با هدف تحلیل شکاف کیفیت خدمات آموزشی ارائه شده به دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشته علوم ورزشی دانشگاه گیلان بر مبنای مدل سروکوال-کانو و پیاده سازی مدل گسترش کیفیت عملکرد انجام شد. این پژوهش کاربردی بوده و از رویکردهای کیفی و کمی برای جمع آوری داده ها و دستیابی به اهداف استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش تمامی دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشته علوم ورزشی دانشگاه گیلان بودند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه های سروکوال و کانو برای مرحله کمی و مصاحبه های نیمه ساختاریافته برای مرحله کیفی بودند که از پرسشنامه سروکوال برای ارزیابی کیفیت خدمات آموزشی و از پرسشنامه کانو برای شناسایی و دسته بندی نیازهای دانشجویان استفاده شد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها مورد تأیید متخصصین قرار گرفت و پایایی آن ها نیز در یک مطالعه مقدماتی و به روش آلفای کرونباخ به ترتیب 91/0=α، 92/0=α و 85/0=α برای پرسشنامه های ادراکات، انتظارات سروکوال و کانو محاسبه شد. نتایج نشان داد که در همه ابعاد کیفیت خدمات آموزشی، شکاف منفی وجود داشته و بیشترین شکاف منفی در بُعد عناصر عینی مشاهده شد. در نهایت 15 نیاز اساسی به عنوان ندای مشتری شناسایی و وارد ماتریس خانه کیفیت مدل گسترش کیفیت عملکرد شدند و 20 مشخصه فنی برای بهبود آن ها استخراج گردید. می توان گفت که تأمین فضای آموزشی بیشتر، تدارک تجهیزات آموزشی و آزمایشگاهی بروز، تقویت روش های ارتباطی و اطلاع رسانی دانشکده، آموزش و توجیه کارکنان دانشکده جهت پاسخگویی بهتر به دانشجویان و همچنین انجام کارها به صورت دقیق و در زمان وعده داده شده از جمله اقدامات مهم برای بهبود کیفیت خدمات آموزشی دانشکده مورد مطالعه است.

هدف پژوهش حاضر، استفاده از رویکرد کانو- گسترش کیفیت عملکرد برای ارتقای سطح کیفیت خدمات اماکن ورزشی دانشگاه شهیدمدنی آذربایجان از دیدگاه دانشجویان بود. در مرحله اول این پژوهش توصیفی، 256 نفر از دانشجویان با هدف شناسایی شکاف خدمات اماکن ورزشی دانشگاه، به پرسش نامه استاندارد 22 گویه ای ارزیابی کیفیت خدمات اماکن ورزشی سروکوال (پاراسورامان و همکاران، 1985) پاسخ دادند. در مرحله دوم پژوهش، 240 نفر از دانشجویان به پرسش نامه کانو پاسخ دادند و نیازهای آنان شناسایی و دسته بندی شدند. درنهایت، پس از تشکیل خانه کیفیت مدل گسترش کیفیت عملکرد، ماتریس ارتباطات خانه کیفیت تشکیل شد و مشخصه های فنی تعریف شدند. یافته های پژوهش نشان داد که در هر پنج بعد کیفیت خدمات اماکن ورزشی دانشگاه، شکاف منفی وجود داشت. همچنین، 10 نیاز اساسی به عنوان ندای مشتری وارد ماتریس خانه کیفیت مدل گسترش کیفیت عملکرد شدند و 12 مشخصه فنی برای بهبود آن ها، با توجه به نتایج به دست آمده استخراج شدند. می توان گفت نبود برنامه مناسب و ضعف منابع انسانی در ارائه خدمات، ازجمله موانع و کاستی های اماکن ورزشی دانشگاه هستند. ارتباط نزدیک با دانشجویان، برگزاری جلسات پرسش و پاسخ با هدف شناسایی نیازهای آنان، تخصیص بودجه بیشتر به فعالیت های ورزشی دانشجویان و همچنین، استفاده از نیروی انسانی متخصص در ارائه خدمات، ازجمله راهکارهای ضروری برای ارتقای سطح کیفیت خدمات اماکن ورزشی این دانشگاه هستند.

هدف پژوهش حاضر ارزیابی کیفیت خدمات پژوهشی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه گیلان از دیدگاه دانشجویان تحصیلات تکمیلی بود. جامعه آماری تحقیق تمامی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه گیلان (162 نفر) در نیمسال دوم تحصیلی 94-1393 بود که 108 دانشجوی تحصیلات تکمیلی به پرسشنامه های سروکوال ادراکات و انتظارات از کیفیت خدمات پژوهشی پاسخ دادند. همچنین از پرسشنامه کانو برای شناسایی و دسته بندی نیاز های دانشجویان استفاده شد. برای تأیید روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها از نظر ده نفر از استادان استفاده شد. پایایی آنها نیز در یک مطالعه راهنما و به روش آلفای کرونباخ به ترتیب 913/0=α و 954/0=α برای پرسشنامه های ادراکات و انتظارات و 832/0=α برای پرسشنامه کانو محاسبه شد. در نهایت 9 نیاز اساسی به عنوان صدای مشتری وارد ماتریس خانه کیفیت مدل QFDشد و 13 مشخصه فنی برای بهبود آنها استخراج شد. نتایج تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که در هر پنج بُعد کیفیت خدمات پژوهشی، شکاف منفی کیفیت وجود دارد (05/0≥P). بیشترین شکاف منفی کیفیت در بُعد اعتبار (04/3-) و گویه حمایت مالی از دانشجویان مشاهده شد. براساس نتایج پژوهش عدم تخصیص اعتبارات، بی برنامگی، عدم حمایت مالی از طرح ها و شرکت در سمینار ها و نبود زیرساخت های لازم پژوهشی، از جمله موانع و کاستی های پژوهشی است. توصیه می شود مسئولان پژوهشی با اولویت بندی در تخصیص بودجه و برگزاری جلسات پرسش و پاسخ به منظور شناسایی نیاز های پژوهشی دانشجویان در جهت ارتقای سطح کیفیت خدمات این حوزه و کاهش شکاف اقدام کنند.