فاطمه قویمی

رسانه ها، مطمئنا بخش جدایی ناپذیری از زندگی انسان های امروزی و کودکان و نوجوانانی است که در واقع جزء اصلی-ترین مخاطبان رسانه ها هستند. قدرت پردازش و تجزیه و تحلیل درست اطلاعات و اخبار دریافتی، در کودکان کمتر از گروه بزرگسالان است. اصولاً رسانه های جمعی می توانند ابزار مناسبی برای انتقال محتوای دینی به مخاطبان باشند. اما سوال این است که رسانه های جمعی تا چه حد می توانند ارزش ها و هنجارهای دینی را به فرد منتقل کنند؟ این پژوهش، به طور موردی به نقش رسانه جمعی تلویزیون در آموزش مذهبی کودکان (دانش آموزان دختر و پسر12- 8 سال) از منطقه 7 آموزش و پرورش استان تهران می پردازد. در این پژوهش از دو سطح میدانی و کتابخانه ای و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (میانگین، میانه، واریانس و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون T و رگرسیون لجستیک)، با بهره گیری از ابزار پرسشنامه محقق ساخته جهت بررسی فرضیات تحقیق استفاده شده است. با بررسی نتایج حاصل از آزمون کای- اسکوئر، آزمون کالموگروف- اسمیرنوف، محاسبه چولگی و کشیدگی به بررسی فرضیات پرداخته و نتیجه گیری شده است که: آموزش مستقیم از تلویزیون در امر یادگیری موثر است، آموزش و پرورش با رسانه تلویزیون در ارتباط است، و تلویزیون به عنوان یک وسیله آموزش غیررسمی جایگاه ویژه ای دارد. این نتایج با نتایج دیگر تحقیقات مشابه نیز همخوانی کاملی دارد.