نیما گروسی مختارزاده

شرکت ها برای دستیابی به موفقیت در فضای رقابتی بازار جهانی، اشکال متنوعی از همکاری ها را به کار می برند. مدل های همکاری سعی در یافتن پاسخی کاربردی در ترغیب اعضای زنجیره تأمین برای اتخاذ تصمیمات به عنوان سیستم های متمرکز را دارند که در این خصوص قراردادهای همکاری ابزارهای مفیدی برای تغییر رفتار اعضای زنجیره به رفتار منسجم همکارانه برای دستیابی به هدف نهایی زنجیره که سودآوری کلی آن است، با یکدیگر هستند. پژوهش حاضر با هدف تعیین مناسب ترین قرارداد ایجادکننده همکاری بین سطوح زنجیره، به بررسی زنجیره های تأمین و قراردادهای همکاری پرداخته است و درنتیجه آن، یک زنجیره تأمین دوسطحی و قراردادهای بازپس گیری، کاهش و منعطف انتخاب شدند. با رویکرد نظریه بازی ها، بازی های ایستا با اطلاعات کامل و تعادل نش، به عنوان شیوه بررسی و احتمالی بودن تقاضای مشتریان نهایی، مدل های اولیه توابع سود هر سطح زنجیره طراحی و سپس با مدنظر قراردادن شرایط خاص هر قرارداد، مدل های ثانویه نیز بازطراحی شدند؛ سپس با طراحی آزمایش هایی با استفاده از نرم افزار مینی تب و حل آن ها توسط نرم افزارهای اکسل و لینگو و تحلیل خروجی ها، قرارداد کاهش به عنوان مناسب ترین شیوه برقراری همکاری در بین سطوح زنجیره تعیین شد.

این مقاله به طراحی شبکه تأمین منعطف چند دوره ای در یک زنجیره تأمین دوسطحی می پردازد که در آن یک ماده اولیه اصلی باید از چند تأمین کننده تهیه شده و محصولات مختلف در چندین سایت تولیدی برای مشتریان تولید شود. مسئله با استفاده از رویکرد برنامه ریزی تصادفی دو مرحله ای با در نظر گرفتن تقاضاهای تصادفی مشتریان و قیمت های تصادفی تأمین کنندگان مدل سازی شده است. بر خلاف مطالعات گذشته، ریسک های اختلالات تأمین، استراتژی های کاهشی و برنامه های عملیاتی احتمالی مقابله با ریسک ها برای افزایش انعطاف پذیری شبکه تأمین، همزمان با برنامه ریزی تولید محصولات در سایت های تولیدی به منظور نزدیک تر شدن مدل به واقعیت، مد نظر قرار گرفته اند. طراحی شبکه تأمین از دید تصمیم گیرنده ریسک خنثی و تصمیم گیرنده ریسک گریز لحاظ شده اند. به دلیل تشریح کاربرد دیدگاه ارائه شده، نتایج محاسبات و اجرای مدل در یک نمونه واقعی نشان داده شده است. در نهایت به منظور تشریح تأثیر تغییرات در پارامترهای هزینه، روی نتایج مدل آنالیزهای حساسیت انجام گرفته است.

در محیط در حال تغییر امروز، بنگاه های داروسازی به سختی در حال رقابت با یکدیگر برای رسیدن به مزیت رقابتی هستند که بتواند آن ها را از دیگران متمایز نماید و عملکرد شان را بهبود بخشد. در چنین شرایطی، این شرکت ها برای دستیابی به این اهداف باید توانمندی های فناورانه جدیدی را توسعه دهند، یادگیری سازمانی را تقویت کنند و مشارکت فشرده کارآفرینان در شرکت را به دست آورند. هدف این مطالعه ارزیابی رابطه یادگیری سازمانی، کارآفرینی شرکتی و نوآوری فناورانه، و تحلیل اثرات آن ها بر عملکرد شرکت است. جامعه آماری تمامی شرکت های داروسازی فعال در سطح کشور را شامل می شود.

فرایند نگهداری و تعمیرات، یکی از حیاتی ترن فرایندهای سازمان است که وظیفه اصلی آن نگهداری و حفظ ماشین آلات در شرایط مطلوب یا بازگرداندن آنها از شرایط نا مطلوب به مطلوب است. خرابی ماشین آلات، به از دست رفتن زمان در دسترس تجهیزات و افزایش هزینه های سازمان منجر می شود، بنابراین همواره بهبود عملکرد ماشین آلات و درنتیجه بهبود فرایند نت، مورد توجه متخصصان بوده است. هدف این مقاله پاسخ به این پرسش است که بر اساس شاخص های انتخاب شده، کدام دستگاه بیشتر از دستگاه های دیگر نیاز به نت پیشگیرانه دارد. افزایش میزان عمر تجهیزات، افزایش رضایتمندی مشتریان و کاهش دیرکرد صورت گرفته به سبب خرابی های دستگاه ها، از دلایل انجام این پژوهش است. در این مقاله نخست به شناسایی شاخص های مهم در بحث نگهداری و تعمیرات کارخانه با توجه به سوابق دستگاه های موجود در سال 91 به مدت دوازده ماه پرداخته شده است و سپس به کمک یکی از روش های تصمیم گیری چند معیاره با نام مدل مارتل و زاراس، به اولویت بندی و شناسایی حیاتی ترین دستگاه موجود در کارخانه پرداخته و راه کارهایی برای نگهداری این دستگاه در بالاترین سطح کیفی خود ارائه شده است.