مونا شریفی

یکی از آسیب های شایع مفصل مچ اسپرین مچ پاست. اسپرین مکرر و مزمن تعادل را دچار اختلال می کند. توانبخشی ناکافی زمینه بروز آسیب مجدد را فراهم می کند و بی ثباتی مزمن مچ پا را در پی خواهد داشت. در این مطالعه نیمه تجربی 30 زن دچار اسپرین مزمن مچ پا شرکت کردند و تصادفی به سه گروه تمرین درمانی در آب، خشکی و کنترل تقسیم شدند. درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویا پیش و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-21 انجام گرفت. سطح معناداری نیز 05/0 در نظر گرفته شد. هر دو گروه تمرینی در مقیاس های درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویا تفاوت معناداری را پس از هشت هفته تمرین درمانی نشان دادند (05/0P<). مقایسه داده های دو گروه در مقیاس عملکرد حرکتی، تعادل ایستا، پویا و درد تفاوت معناداری را پس از مطالعه نشان نداد (05/0<P). اگرچه نتایج آماری تفاوت معناداری را بین دو گروه تمرین در آب و خشکی نشان نداد، تفاوت در میانگین درصد تغییرات دو گروه می تواند حاکی از این باشد که اجرای تمرینات در آب تأثیر کلینیکی بیشتری نسبت به تمرین در خشکی دارد.