فرح سادات مدنی

در کاوش های نجات بخشی سد داریان منطقه هورامان در استان کردستان چندین مکان کاوش شدند که محوطه های سرچم، برده مار و کناچه ازجمله آن ها هستند. در این سه محوطه آثار دوره اسلامی، دوران تاریخی، عصر آهن I، مفرغ متأخر، و دوره مس سنگی شناسایی شد که شناخت منابع خاک سفال های آن به دلیل شیوه معیشت این ناحیه که جمعیتی متحرک دارد، حائز اهمیت است. کوهستانی بودن منطقه هورامان و قرارگیری آن در مجاورت منطقه زاگرس مرکزی و بین النهرین باعث شده تا شیوه معیشت مردمان باستانی آن مورد سؤال باشد و شناخت منابع خاک سفال ها می تواند اطلاعات مفیدی در مورد منشأ جغرافیایی سفال های ناحیه و استفاده کنندگان آن در اختیار قرار دهد. برای این هدف تعداد 42 عدد سفال از سه مکان شامل غار کناچه و دو محوطه برده مار و سرچم برای آزمایش XRD و XRF انتخاب شد. علاوه بر نمونه های سفال، 3 نمونه خاک از اطراف این محوطه ها نیز مورد آزمایش XRD و XRF قرار گرفت. محوطه برده مار و کناچه متعلق به دوره اسلامی و محوطه سرچم چهار دوره زمانی از دوران تاریخی تا دوره مس سنگی را دربر می گیرد. تنوع محوطه ها، تنوع کاربری مکان ها و نیز گوناگونی سبک های سفالی بر جامع بودن شناخت ما از منابع خاک سفال های باستانی منجر شده است. بر اساس نمونه های موجود، احتمالاً سفال های هر سه محوطه در دوره های شناسایی شده تولید محلی است و تشابه زیادی باهم دارند. این تشابه در طول زمان و نیز در مقایسه با ترکیب خاکه ای منطقه دیده می شود و تمامی گونه های سفال حتی نمونه هایی که دارای نسبت کمی در مجموعه سفال ها بودند از خاک های محلی ساخته شده اند. این نتایج برای غار کناچه که احتمالاً توسط رمه گردانان مورد استفاده بوده اند نیز صادق است.

امروزه با گذشت زمان و افزایش آگاهی از تأثیرات مخرب ناشی از استفاده مواد شیمیایی و سمی برای آثار مورد درمان، محیط و کاربران، جایگزینی یا حداقل استفاده از این مواد مخرب در درمان و حفاظت آثار، یک اولویت محسوب می شود. لذا در سراسر جهان محققین درصدد توسعه و استفاده از روش های بی خطر و استاندارد در این حوزه هستند. یکی از این روش ها، استفاده از فناوری پلاسما است. پلاسما حالتی از ماده با ماهیت محیط یونیزه، شامل مجموعه ای از یون های مثبت، الکترون ها و اتم های خنثی با غلظت معین است. پلاسمای سرد به دلیل ویژگی هایی از قبیل دمای پایین و انرژی بالا، علاوه بر طیف گسترده ای از برنامه های کاربردی در حوزه های مختلف، از سال 1979 م. موردتوجه متخصصین حفاظت و مرمت آثار تاریخی- فرهنگی نیز قرار گرفته و در طول سال های گذشته، در درمان های ضدعفونی و به ویژه پاکسازی آثار، به عنوان یک گزینه ی غیر سمی و غیر تهاجمی در حوزه ی میراث فرهنگی موردبررسی قرار گرفته است. بر اساس مطالعات انجام شده، پاکسازی پلاسما یک روش بدون تماس و قابل کنترل است که روند پاکسازی، تنها به لایه های اولیه سطح محدود می شود. به همین دلیل این روش می تواند مانع از ایجاد تأثیرات نامطلوب ناشی از انتشار و یا حبس حلال های شیمیایی و محصولات مضر جانبی آن ها در منافذ و ساختار متخلخل بستر شود که اغلب در روش های پاکسازی رایج وجود دارد. پس از سال ها استفاده از روش های مختلفی مثل روش های مکانیکی، انواع حلال ها و لیزر در پاکسازی سطوح معماری، در سال های اخیر پلاسمای اتمسفری برای چنین کاربردی مورد آزمایش قرار گرفته است. نتایج نشان داد که این روش می تواند جایگزین مناسبی باشد برای روش های مکانیکی (سایش) که نمی توانند چرکینه های داخل منافذ را بردارند و اغلب باعث آسیب و از بین رفتن سطح اصلی می شوند و یا برای روش های شیمیایی (استفاده از حلال ها) که می توانند چرکینه ها و یا پوشش های کهنه و قدیمی را از طریق منافذ، حفره ها و ترک ها به لایه های عمیق تر منتقل کنند. لذا در این مقاله ضمن معرفی و آشنایی با فناوری پلاسما به عنوان یک شیوه ی نوین و ایمن در امر حفاظت از آثار تاریخی، برخی از مطالعات موردی انجام شده در مراکز مختلف فرهنگی و نتایج به دست آمده از این مطالعات نیز ارائه می شود. مقاله ی مذکور می تواند آغازی بر استفاده این فناوری در حوزه حفاظت از میراث فرهنگی در کشور باشد.