آرزو رسولی

کشتریتو یا کشتریتی با این که یک فرمانروای شهری بیشتر نبوده است، اما به روزگار اسرحدون (669-680 پ.م.) چنان قدرتی یافت که آشور و سرزمین های دیگر از این مساله دچار هراس شدند. جایگاه این فرد از نظر نظامی، دل شاه آشوریان را منقلب کرده بود و از همین رو، بارها نام کشتریتو در پیشگو یی نامه های مرتبط با خدای «شَمَش» دیده می شود که در آن، اسرحدون بارها درباره شرکت کردن یا نکردن در جنگ با او پرسش می کند. درباره کیستی کشتریتو نظریه ای گفته شده است که در آن، او را با فرااُرتِس وصف شده در تاریخ هرودوت یکسان پنداشته اند. در این مقاله، ضمن بررسی جزئیات اطلاعات مرتبط با کشتریتو، این انطباق مردود دانسته شده و سپس به دامنه قلمرو او، کیستی او نسبت به مادی ها و جایگاه او در تاریخ ماد پرداخته شده است. پژوهش پیش رو با بررسی داده های مستند در منابع مکتوب آشوری و مطالعه تطبیقی آن ها با آن دسته از اطلاعات مرتبط با تاریخ اساطیری مادی ها در نوشته های نویسندگانی چون دیودور (به نقل از کتسیاس)، اسوبیوس، خورنی و آگاپیوس، جایگاه کشتریتو را از منظر این تحلیل مورد ارزیابی قرار می دهد این مقاله نشان می دهد که کردارهای کشتریتو، در حافظه تاریخی مادی ها تاثیری نگذاشت، اما خاطره آن ها از شخصیت او، بر هویت شناسی این مردمان اثرگذار بود.

    از آن جا که اثری از هخامنشیان در شاهنامه و بالطبع در خدای نامه عصر ساسانی نیست، از ابتدای شکل گیری مطالعات بر دودمان ساسانی، همواره بحث بر این بوده که آیا ساسانیان از هخامنشیان آگاهی داشته اند یا خیر. برخی چون نولدکه، ممزن و یارشاطر نافی این آگاهی بوده اند و برخی دیگر چون فرای، شهبازی و زرین کوب با جدیت بر این یادسپاری تأکید دارند. برخی دیگر چون دریایی نیز با اخذ روی کردی میانه عقیده دارند که ساسانیان آگاهانه یاد هخامنشیان را نادیده گرفته اند تا خود را به کیانیان که دودمان کهن ایران شرقی بودند، نسبت دهند. برخی شواهد و مدارک نشان می دهد که ساسانیان نخستین یقیناً از وجود هخامنشیان آگاه بودند و خود را به آنان منتسب می کردند و ساسانیان پسین آگاهانه با دست برد در تاریخ و دگرگون سازی شخصیت ها با اهداف سیاسی و دینی، چهره های هخامنشی را بنابر صلاح دید خود تا حدودی دگرگون ساختند. بااین حال، هخامنشیان با گرفتن هویت و چهره ای جدید، در تاریخ نگاری ساسانی پابرجا ماندند و به دوران اسلامی راه یافتند. این تحریفات در تاریخ ایران کاملاً آگاهانه از سوی ساسانیان صورت گرفته است و اکنون می توان با بررسی شواهد به میزان و علت این دگرگونی ها پی برد. مقاله پیش رو در پی اثبات وجود چهره های برجسته هخامنشی چون کوروش و داریوش در تاریخ نگاری نوین ساسانی–اسلامی است. لذا مسأله اساسی پژوهش حاضر یافتن دلیل تحریف تاریخ هخامنشیان از سوی ساسانیان و بازیابی آثار وجود هخامنشیان در منابع دوران ساسانی است که نیازمند پژوهش در تاریخ فکری ساسانیان با روی کردی اندیشه گرایانه است.

هر واقعه تاریخی باید در بسترِ فرهنگی خاص خود و با توجه به زمان و مکان خاص خود سنجیده شود. تاریخ ایران باستان را تاکنون بیشترْ تاریخ پژوهان غربی نگاشته اند و طبعاً نگرش خاص خود را به تاریخ ایران داشته و چه بسا بستر فرهنگی ایران را درک نکرده اند. امروز می توانیم با بهره گیری از گفتمان فرهنگی، تاریخِ خود را بازنگری کنیم و به یاری نقد فرهنگی بکوشیم درک درستی از حقایق تاریخی پیدا کنیم. یکی از موضوعات بحث برانگیز در تاریخ ایران باستان شورش گئوماته مغ و سرکوب این شورش به دست داریوش و یارانش و به قدرت رسیدن داریوش است. بسیاری از ایران شناسان غربی در صحّت گفته های داریوش تردید کرده اند. به یاری نقد فرهنگی می توانیم با ارزیابی گزارش داریوش یکی از زوایای تاریک شاهنشاهی هخامنشی را آشکار کنیم.