بررسی تطبیقی شیوه های تعذیب و شکنجه در شاهنامه، ایلیاد و رامایانا (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
نوشتار حاضر با در نظر گرفتن این نکته که یکی از بهترین روش های تبیین هر مسأله ای مقایسه آن با نمونه ای هم شأن و هم جنس است، بر اساس مکتب آمریکایی در مطالعات ادبیات تطبیقی و با روش توصیفی- تحلیلی، شیوه های تعذیب و شکنجه را در حماسه های سترگ «شاهنامه»، «ایلیاد» و «رامایانا» مورد کاوش قرار داده تا ضمن بررسی چگونگی رویکرد سه اقلیم حماسه ساز جهان نسبت به این مقوله، به این پرسش پاسخ دهد که شکنجه اساساً برای چه مقاصد و انگیزه هایی به کار می رفته است؟ یافته ها نشان می دهد، اغلب شکنجه ها در غیاب نظام قضایی منسجم به عنوان روشی در مجازات، به قصد انتقام گیری و با انگیزه نابودی مخالف، صورت می گرفته است. پاره ای از شیوه های شکنجه در این سه اثر، مشابه یا نزدیک به هم بوده؛ امّا در برخی موارد، شکنجه به جغرافیای خاصّی محدود بوده است. «شاهنامه»، بیش ترین و «رامایانا»، کم ترین بسامد شکنجه را به خود اختصاص داده اند. وحشتناک ترین و بی رحمانه ترین شکنجه ها از قبیل به سیخ کشیدن، سوراخ کردن شانه، شکم دریدن، بر خام دوختن، سوراخ کردن بینی، پی و پوست کندن و زنده به گور کردن، تنها در «شاهنامه» فردوسی بازتاب داشته است.A Comparative Study of the Methods of Torture in the Shahnameh, Iliad and Ramayana
The present paper, considering that one of the best ways to explain any problem is to compare it with homogeneous examples, based on the American school in comparative literature studies and descriptive-analytical method has explored the tortures in the great epics of "Shahnameh", "Iliad", and "Ramayana" to examine how the approach of world's three epic climates and answer the question What motives were used for torture essentially? The findings show that most of the torture took place in the absence of a coherent judicial system as a method of punishment, with the intention of revenge and with the motive of destroying the opposition. Some of the methods of torture in these three works were similar or close to each other; In some cases, however, torture was limited to a specific geography. "Shahnameh" has allocated the highest and "Ramayana" the lowest frequency of torture. The most horrible and cruel tortures, such as beheading, piercing the shoulder, tearing the abdomen, sewing on the raw, piercing the nose, skinning and burying alive, are reflected only in Ferdowsi's "Shahnameh".
تبلیغات
