از فنا تا وحدت در اندیشه مولانا و ابن فارض (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
ابن فارض از بزرگ ترین سرایندگان شعر صوفیانه در ادبیات عرب است؛ از طرفی مولانا خداوندگار عشق و عرفان در ادبیات فارسی است. این دو عارف بزرگ در بسیاری از موضوعات عرفانی تشابه دارند. مولانا و ابن فارض بر این باورند که فنا در نهایت به وحدت می انجامد و وحدت را در فناء فی الله می جویند. آن دو معتقدند برای رسیدن به وحدت، سالک در ابتدا از هستی ظاه ری خود جدا می شود، سپس در معش وق چنان غرق می شود که خودی از او باقی نمی ماند، با گذشتن از این مرحله عارف در وحدتی عاشقانه محبوب ازلی خود را در می یابد. اهمیت این موضوع و شباهت هایی که میان اندیشه های ابن فارض و مولانا در این زمینه وجود دارد طلب می کند تا مفهوم فناء فی الله و بقاء بالله در آثار این دو عارف بررسی و مطابقت داده شود.Annihilation “Fana” and Unity “Wahdat” in the Works of Rumi and Ibn-Faridh
Ibn-Faridh was one of the greatest poets of Sufi poetry in Arabic literature. Rumi, on the other hand, has always been the leading lord of love and mysticism in Persian literature. Rumi and Ibn-Faridh both believe that annihilation would culminate in unity, and they both seek divine union through annihilation. Both assert that, in order to obtain union, the spiritual seeker must first separate themselves from their physical beings, and must then be immersed in the Beloved so that there is nothing left of their own egos. Passing through such a stage, the mystic seeker will find his Eternal Beloved in a union of love. The great importance of this subject and the similarities between the beliefs of Rumi and Ibn-Faridh demands a thorough investigationofthe notions of annihilation in God(Fana), and total integration in God (baqa).
تبلیغات
