نقش دیپلماسی رسانه ای جمهوری اسلامی ایران در منطقه گرایی درون زا در غرب آسیا
آرشیو
چکیده
منطقه غرب آسیا، دارای اهمیت بسیار برای قدرت های جهانی، همواره شاهد تنش های مذهبی، قومی، فرقه ای و مشکلات امنیتی بوده است. این موانع و دخالت های مخرب قدرت های خارجی به ویژه امریکا و حضور اسرائیل در منطقه، باعث واگرایی میان کشورهای اسلامی منطقه شده و با ایجاد ایران هراسی و تفرقه میان ملل مسلمان، مانع شکل گیری هویت جمعی و منطقه گرایی درون زا برپایه پویش های درون منطقه ای شده است. باتوجه به اهمیت و تأثیر ابزارهای رسانه ای، سؤال اصلی این است که جمهوری اسلامی ایران چگونه می تواند از ابزارهای دیپلماسی رسانه ای جهت ایجاد منطقه گرایی درون زا استفاده کند؟ پاسخ موقت به این سؤال این است که ایران با استفاده از شبکه های برون مرزی و باتوجه به شرایط لازم برای اقناع مخاطب، اسرائیل را به عنوان نیروی خارجی در منطقه و دشمن کشورهای اسلامی معرفی کرده و بر مشترکات دینی میان کشورهای منطقه تأکید می نماید تا بتواند شرایط لازم جهت شکل گیری نظم منطقه ای درون زا و نظام فرهنگی و ارزشی مشترک میان ملل منطقه فراهم آورد. باتوجه به تأثیر رسانه ها برافکار عمومی، با برنامه ریزی طولانی مدت می توان باعث شکل گیری هویت جمعی اسلامی در منطقه شد. روش انجام این پژوهش توصیفی و کمی و درچارچوب نظریه مجموعه امنیتی منطقه ای و مدل اقناع هاولند، و با استفاده از منابع کتابخانه ای می باشد.The Role of I.R. of Iran’s Media Diplomacy in Forming Endogenous Regionalism in West-Asia
West Asia region, which is of high importance for world powers, has been always witnessing religious, ethnic, and tribal tensions and also security problems. These obstacles, alongside with destructive interventions of foreign powers, specifically US and Israel’s presence in the region, has led to disintegration among the Region’s Islamic states, and based on inter-regional dynamics and by means of Ironophobia and rupture among Muslim nations, has hindered the formation of collective identity and an endogenous regionalism. The main question is, regarding the significance and the effectiveness of Media, how Islamic Republic of Iran can use Media diplomatic means in order to shape an endogenous regionalism. The hypothesis is that Iran, through using extraterritorial channels, considering the prerequisites of audience persuasion, introduces Israel as an external force in the Region and the Islamic states’ enemy, and put emphasis on religious commonalities to be able to pave the way for forming an endogenous regional security. Given the effectiveness of the Media on public opinion, collective Islamic identity can be achieved using a long-term plan. This research is done by descriptive approach, within regional Security Complex Theory and Hovland model of persuasion. Data is also collected using library sources.
تبلیغات
