نقد شبهات ابن تیمیه و قفاری درباره آموزه ی تقیه در شیعه
آرشیو
چکیده
تقیه یکی از آموزه هایی است که ادله قرآنی، روایی و عقلی بر مشروعیت آن دلالت دارند. بر این اساس اختلافی در اصل جواز آن میان مسلمانان وجود ندارد، ولی به دلیل مختصات خاص تاریخی، شیعه بیشتر به آن شهرت یافته است. به این سبب مخالفان شیعه، آن را دستاویزی برای حمله به شیعه قرار داده اند. ابن تیمیه سلفی و ناصر قفاری از وهابیان معاصر، تمسک شیعه به این آموزه را غالیانه دانسته-اند. منافقانه بودن، تعمیم نادرست، لسانی دانستن تقیه، اضرار به غیرو قوام آن بر امام شناسی نادرست از جمله شبهات آنان بر شیعه در این آموزه است. در جستار حاضر، این شبهات به روش توصیفی تحلیلی بر اساس منابع کتابخانه ای مورد نقد قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان می دهد بر خلاف ادعای این دو، شیعه تقیه را تنها در شرایط اضطرار، به صورت موردی، به قدر ضرورت و مشروط به عدم اضرار به دیگران مجاز می داند. ادله جواز تقیه برعمومیت آن دلالت داشته و تنها تقیه در مقابل کفار را اثبات نمی کند. هم چنین مفهوم تقیه با نفاق مصطلح متفاوت بوده و نیز ادله این دو در روی-آوری شیعه به تقیه ناصواب می باشد.Criticism of Ibn Taymiyyah and Qefari's doubts about the doctrine of Taqiyya in Shia
Taqiyyah is one of the teachings that the Qur'anic, narrative and intellectual evidences indicate its legitimacy. Accordingly, there is no difference in principle between Muslims, but Shiites are better known for their specific historical characteristics. For this reason, the Shiite opposition has used it as an excuse to attack the Shiites. Ibn Taymiyyah Salafi and Nasser Qafari, contemporary Wahhabis, have considered Shiite adherence to this doctrine to be exaggerated. Hypocrisy, incorrect generalization, verbal taqiyyah, harm to non-consistency on incorrect Imamology are among their suspicions about Shiites in this doctrine. In the present study, these doubts were critiqued analytically based on library resources. The research findings show that, contrary to the claims of the two, the Shiites allow taqiyyah only in emergencies, on a case-by-case basis, as long as it is necessary and conditional on not harming others. The evidence for the permission of Taqiyyah indicates its generality and does not only prove Taqiyyah against the infidels. Also, the concept of taqiyyah is different from the so-called hypocrisy, and also the arguments of the two in the conversion of Shiites to taqiyyah are incorrect.
تبلیغات
