تاریخ غایب زنان نقاش ایران: مطالعه جامعه شناختی زنان نقاش؛ از انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مطالعه تاریخ هنرهای تجسمی کشور ایران نشان از ناگفته هایی دارد که زنان هنرمند در آن از سهم بسیار کمی برخوردارند. در واقع مطرح کردن این پرسش تاریخی توسط لیندا ناکلین که «چرا هیچ هنرمند زن مهمی در تاریخ وجود نداشته است؟» چالشی را ایجاد می کند که می توان در پی آن بدون در نظر گرفتن جغرافیای خاص به این مهم پرداخت. هدف از این مقاله بررسی حضور زنان نقاش و زیبایی شناسی جنسیتی نقاشی آنها در فاصله دو انقلاب مهم ایران، یعنی انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی است. بر پایه مولفه های ناکلین بر حضور کم رنگ زنان نقاش، بدیهی است کنش های نقاشانه و تعیین سطح کیفی آثار این نقاشان زن، علاوه بر افزونی حضورشان در این دوره تاریخی از توجه دور مانده باشد. افزون بر این تاثیر حضور برخی از زنان نقاش در دانشکده ها و هنرستان ها با آغاز دوران پهلوی و ایجاد موجی جدید از شیوه های نوین در امر آموزش نیز در تاریخ هنر مغفول مانده است. در این مقاله سعی شده با استفاده از تحلیل های جنسیتی در آثار نقاشان زن، به الگوهای قابل تاملی دست پیدا کنیم. یافته های این پژوهش نشان می دهد شاخص هایی چون «مدرنیسم مردانه و جنسیت غایب»، «بازتولید نگاه مردانه»، «بازاندیشی ذهن زنانه» و «جنسیت گرای منفعل» نقاشی زنان را به گروه های مختلفی تقسیم کرده است. همچنین مطالعه آثار زنان نقاش تا پیش از انقلاب اسلامی، تنوعی از نگرش های متفاوت در ارتباط با نوسانات اجتماعی و تحولات چشمگیر هنری از شیوه های سنتی و کلاسیک تا بهره مندی از آموزه های مدرنیسم را در بر می گیرد.The absent history of Iranian women painters A sociological study of women painters from constitutional revolution till Islamic revolution
The study of the history of Iranian fine arts shows the scarce contribution of female artists. In fact, Linda Nochlin with asking this controversial question that: “Why have there been no great women artists?” presents a challenge that can be traced universally. This study examines the role of female painters and the sexual aesthetics of their works between two key eras in Iran: The Constitutional Revolution and the Islamic Revolution. With Nochlin’s emphasis on the rarity of female artists, it is obvious that, in spite of their relatively strong presence, their artistic actions and technical evaluations has been almost neglected. Furthermore, there has been inattention to the influence of female painters in art schools and colleges in Pahlavi era; a period in which modern teaching methods were flourished. Using the sexual analysis in the artworks of women painters, this study tries to discover some reliable patterns. In fact its findings show that issues like “masculine modernism and the absent sex”, “reproduction of masculine look”, “rethinking of feminine mind” and “passive sexism” has grouped women artworks into different classes. Study of the modern female artists of Iran comprises a rich diversity in relation to social change and significant artistic alterations, from traditional and classic methods to using modern techniques.
تبلیغات
