مقدمه: آموزش همگانی به عنوان یکی از مهم ترین روش های پیشگیری و مقابله با حوادث طبیعی تلقی می شود. از این رو، ترسیم مدلی برای طراحی و اجرای این آموزش ها اهمیت زیادی دارد، تحقیق حاضر با این هدف اجرا شده است. روش: پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه گردآوری داده ها ترکیبی بود. ابزار در بخش کیفی اسناد و مدارک سازمانی، مصاحبه نیمه ساختاریافته و گروه های کانونی و در بخش کمّی پرسشنامه بود. جامعه آماری را خبرگان، مطلعان آموزش همگانی، مدیران و برنامه ریزان جمعیت تشکیل دادند. نمونه گیری از نوع هدفمند و حجم نمونه تا آنجا ادامه یافت که داده ها به اشباع نظری برسند. برای اعتبارسنجی مدل، 17 نفر از مشارکت کنندگان به پرسشنامه پاسخ دادند. روایی در بخش کیفی از نوع بررسی توسط مشارکت کنندگان و در بخش کمّی از نوع روایی محتوایی استفاده شد. پایایی از نوع ضریب آلفای کرونباخ بود که میزان آن 98/0 محاسبه شد. یافته ها: آموزش همگانی در زمینه سازمانی، قوانین و مقررات، ساختار و فرایند دارای آسیب است. همچنین مدل آموزش همگانی مبتنی بر مؤلفه های همچون نیازسنجی، طراحی، اجرا، ارزشیابی و مکانیزم های انگیزشی و در دو بخش آموزش حضوری و غیرحضوری قابل ارائه است. اعتبارسنجی با استفاده از آزمون t تک گروهی نشان داد، الگوی آموزش حضوری (,p>0.05 25/0 =t) و آموزش غیرحضوری (,p>0.05 17/0- =t) از ملاک مورد نظر (اعتبار) لازم برخوردار بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، الگویی جامع، کل گرا و سیستماتیک برای آموزش همگانی در دو بخش حضوری و غیرحضوری قابل ارائه است و برای اثربخشی آموزش ها باید به زیرسیستم هایی همچون نیازسنجی، طراحی، اجرا، ارزشیابی و مکانیزم های انگیزشی توجه کرد.
