نام دوست:الملک

اَلمَلِک:
واژه‌ی «مَلِک» در زبان عربی به معنای فرمانروا، صاحبِ مِلک و کسی است که می‌تواند در داشته‌های خود دخل و تصرف کند. با این حال مراد ما در این‌جا آن است که خداوند از هر موجودی بی‌نیاز است؛ درحالی که همه‌ی آفریده‌ها نیازمند اویند.
آیات بسیاری در قرآن کریم بر این امر دلالت دارند. اوست صاحب و مالک تمام جهان، اوست مالک انسان. مالک تمام جهان هستی، مالک آسمان‌ها و زمین، دیده‌ها و شنیده‌ها و قلب‌ها، مرگ و زندگی.
خداوند متعال می‌فرماید: بگو: بارخدایا، تویی که فرمانروایی؛ هر آن‌کس که خواهی، فرمانروایی بخشی و از هر که خواهی، فرمانروایی بازستانی. و هر که را خواهی، عزت بخشی و هر که را خواهی، خوار گردانی. همه خوبی‌ها به دست توست و تو بر همه چیز توانایی. شب را به روز در‌می‌آوری و زنده را از مرده بیرون می‌آوری و مرده را از زنده. هر که را خواهی، بی‌حساب روزی می‌دهی.1
در حقیقت، مالکیت خدای متعال، مالکیت واقعی است؛ زیرا اوست که همه چیز را از «عدم»‌آفرید. اوست عزت‌بخش و ذلت آفرین و اوست که هر چه را بخواهد،به هر کس که بخواهد، می‌بخشد. به همین دلیل،یکی از نشانه‌های درستی ‌ایمان بندگان، شهادت آنان بر مالکیت و فرمانروایی خداوند است و این‌که یقین داشته باشند خداوند، مالک و فرمانروای واقعی هر چیزی است که در جهان وجود دارد اعم از آن‌که به چشم بیاید یا نه. پس تنها خداست که قدرت دخل و تصرف در ملک خود را دارد و اگر به فردی بخشد و دیگری را محروم سازد، به دلیل حکمتی است که تنها او از آن آگاه است.
پیامبر‌(ص)، داناترین مردم به این حقیقت بزرگ است که خداوند یکتا، فرمانروایی مطلق جهان را در اختیار دارد. به همین دلیل،همواره در دعاهایش در صبح‌گاهان می‌گفت: «أصْبَحْنا وَ أصْبَحَ المُلْکُ لِلّهِ؛ روز را آغاز کردم و روزگار در سیطره فرمانروایی خداوند است.» و شب هنگام نیز می‌گفت: «أمْسَینا وَ أمْسَی الْمَلْکُ لِلّهِ؛ روز را به پایان رساندم و تمام هستی نیز در سیطره فرمانروایی خداوند، روزش را به پایان رساند».
اگر مؤمن به این حقیقت بزرگ واقف شد که ملک و فرمانروایی تنها از آن خداوند یکتا است و این حقیقت را با تمام وجود احساس کرد، آیا دیگر از کسی جز خدا می‌ترسد؟ تا هنگامی که ملک تنها از آن خداست و اوست که حق تصرف در همه چیز را دارد، نارواست که از چیزی جز او بترسیم؛ زیرا اوست تقسیم کننده‌ی روزها و عمرها .زندگی‌ها و مرگ‌ها تنها در دست اوست و هیچ اتفاقی در محدوده‌ی ملک او رخ نمی‌دهد مگر آن‌که او از آن آگاه باشد و اوست که اجازه‌ی رخ دادن آن را می دهد.
به همین دلیل،خداوند در روز قیامت، مردم را در مورد اعمالشان مورد بازخواست قرار می‌دهد و تنها اوست که سرنوشت بندگان را تعیین می‌کند. در آن هنگام، رحمت و رضوان خداوند به بندگان صالح او خواهد رسید و آتش جهنم و غضب شامل گردن‌کشان و بدکاران خواهد شد.
خداوند متعال می‌فرماید:
یوْمَ هُمْ بارِزونَ لاَ یخْفی عَلَی اللّه مِنْهُمْ شَیء لِمَنِ الْمُلْکُ الْیوْمَ لِلّهِ الْواحِدِ القَّهار.2
آن روز که آنان ظاهر گردند، چیزی از آن‌ها بر خدا پوشیده نمی‌ماند. امروز فرمانروایی از آن کیست؟ از آن خداوند یکتای قهّار است.
پی نوشت :
1. آل عمران ،2627.
2.غافر ، 16.