تقریبا در تمام کشورها عمده ترین بخش نیروی انسانی نظام بهداشتی را پرستاران تشکیل می دهند. یکی از مسائل مطرح شده در مشاغل پرستاری، پایین بودن یا نبودن رضایت شغلی پرستاران است، این امر می تواند به کاهش کیفیت مراقبت، ترک خدمت پرستاران و غیبت از کار منجر شود. کمبود پرستار و خروج بالای پرستاران از این حرفه یک معضل جهانی است. بنابراین، در پژوهش حاضر رابطه بین خود مدیریتی روزمره با منابع شغلی و درگیری شغلی پرستاران بیمارستان های ساسان و فیروز گر استان تهران بررسی شده است. این پژوهش روی نمونه ای 202 نفری از پرستاران این دو بیمارستان استان تهران صورت گرفت. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه استاندارد هاتون و نک، به منظور بررسی خود مدیریتی روزمره، پرسشنامه جکسون و روتمن، برای بررسی منابع شغلی، هاکمن و اولدهام و پرسشنامه شاوفلی و بکر به منظور بررسی درگیری شغلی استفاده شده است. در این پژوهش برای بررسی روایی و تایید مدل و پایایی تحقیق از تحلیل عاملی تاییدی و آلفای کرونباخ استفاده شده است و برای آزمون فرضیات تحقیق از معادلات ساختاری استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها نشان می دهد بین ابعاد خود مدیریتی روزمره و درگیری شغلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. وجود رابطه مثبت و معنادار بین خود مدیریتی روزمره و منابع شغلی نیز تایید می شود، همچنین، رابطه مثبت و معناداری بین منابع شغلی و درگیری کارکنان وجود دارد.
