آرشیو

آرشیو شماره ها:
۵۸

چکیده

در دولت های نخستین، مهم ترین جنبة مشروعیت شاهان، تقدس نهاد شاهی بود که از شاه یک میانجی میان آسمان و زمین می ساخت. این تقدس عموماً به دو گونه کسب می شد: در گونة نخست، شاهان تجلی خدایان یا از تبار ایشان تلقی می شدند و یا به عنوان یکی از خدایان پرستیده می شدند(شاهی آسمانی). در گونة دوم شاهان هرچند مدعی اشکال پیشین الوهیت نبودند اما خود را برگزیدة خدایان و نمایندة آنان بر روی زمین قلمداد می کردند. (شاهی مقدس). چنین به نظر می رسد که در آغاز تشکیل دولت در عیلام در میانة هزارة سوم پیش از میلاد، نوعی از شاهی مقدس در آن سرزمین رواج داشته است که نمونة مشابه آن در فرهنگ معاصر میان رودانی آن نیز دیده می شود. در دوران کهن تاریخ عیلام (اواخر هزاره سوم) تحت تأثیر ایدئولوژی سلطنتی میان رودانی که با سلطة دودمان اَکَد در عیلام رواج یافته بود، برخی شاهان عیلامی تلاش نمودند تا به شیوة دودمان اَکَد خود را مجری اوامر خدایان و برگزیدة آنان قلمداد کنند. در دوره دودمان سیماشکی نیز شواهدی از تأثیر ایدئولوژی سلطنتی معاصر میان رودانی دیده می شود چنان که بعضی فرمانروایان این دودمان تلاش کردند تا به شیوة شاهان دودمان میان رودانی اور سوم کیش پرستش شاه را برقرار نمایند؛ امری که عیلام نیز همچون میان رودان نتیجه بخش نبود. سرانجام القاب شاه در نبشته های عیلامی میانه و نو عیلامی که در آن ها از فرمانروایان با لقب خدمتگزار و محبوب خدایان یاد شده است نشان می دهند که شاهی مقدس در عیلام رواج داشته است.

تبلیغات