امروزه، انعطاف پذیری، عنصری مهم برای بقا در محیط های بسیارپویا به شمار می رود.
در نتیجه این پیشرفت ها، محیط کسب وکار یک سازمان باید در تطابق با تغییرات، توانا باشد. یک سازمان و منابع انسانی آن باید قادر به واکنشی انعطاف پذیر نسبت به تطابق با تقاضاهای در حال تغییر باشند. انتقال و یکپارچه سازی دانش، راهی برای رسیدن به این هدف است. هدف از این پژوهش، تجزیه وتحلیل تأثیر انتقال و یکپارچه سازی دانش بر انعطاف پذیری منابع انسانی و ارائه الگو در این زمینه است. این مطالعه در دانشگاه یزد انجام شده است. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد گومز(2005) و از پرسشنامه انعطاف پذیری منابع انسانی بلترام مارتین (2008) استفاده شده است. روایی آن توسط خبرگان دانشگاه و پایایی آن نیز توسط آلفای کرونباخ تأیید شده است. نمونه آماری طبق جدول مورگان اندازه گیری شده و 123 پرسشنامه بین کارکنان به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده توزیع شده است. شیوه پژوهش، توصیفیِ همبستگی است و داده ها، به وسیله نرم افزارSmart PLS و SPSS 21 تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد که انتقال و یکپارچه سازی دانش، تأثیر مثبت و معنی داری بر انعطاف پذیری منابع انسانی دارد.
