تاکنون روشهای متعدد و متنوعی برای ارزیابی گزینهها ارائه شده است که برخی از این روشها مانند روشهای تاکسونومی عددی، موریس، TOPSIS و غیره در مطالعات جغرافیایی جهت ارزیابی و رتبهبندی سطح توسعه یافتگی سکونتگاهها مقبولیّت عام یافته و به طور مکرر مورد استفاده قرار گرفتهاند؛ در حالی که نکات ضعف و محدودیتهای این روشها کمتر مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر با رویکردی تحلیلی به تبیین مهمترین نقایص روشهای متداول در زمینه سنجش سطح توسعه یافتگی سکونتگاهها پرداخته و با تأکید بر این نقایص و تلاش در جهت رفع آنها، مدل جدیدی به نام مدل RALSPI ابداع و معرفی نموده است. در این مطالعه، فرایند ارزیابی گزینهها در مدل مذکور به تفصیل ذکر شده و مزیتهای آن بر سایر روش های مرسومِ سنجش سطح توسعه بیان گردیده و در نهایت، سطح توسعه یافتگی شهرستانهای ایران با استفاده از این مدل تعیین شده است.
